The real life

Na de eerste weken hier een beetje als een toerist te hebben rondgedoold is het echte leven nu begonnen. Ik volg nu nog 4h per week Spaanse les. Voor de rest werk ik op het project Corazon Inquieto. In het project worden kinderen opgevangen waarvan de ouders op de markt werken. Meestal zitten (vooral jonge) kinderen de hele dag (van 8h tot 20h) bij hun ouders op de markt. Oudere kinderen zitten alleen thuis of moeten voor hun jongere broertjes of zusjes zorgen.
Het project vangt 's ochtends de jonge kinderen (van 2 tot 6jaar) op en 's middags de kinderen van 6 tot 12jaar.
's Ochtends ben je vooral bezig al de knuffels in ontvangst te nemen ;-), hun tanden te poetsen (bijna alle kinderen hebben rotte zwarte tanden), hun eten geven, handen wassen, .... kleuren, spelen.... Er zijn meer dan 20 kinderen en 2 vaste begeleidsters.
's Middags helpen we bij hun huiswerk en ben ik als chinese vrijwilligster uitgeroepen tot lerares Engels... Ik heb hier ook weer leren staartdelen, ...
Het werk is zeer leuk en de kinderen zijn super lief, maar het is niet te onderschatten hoeveel energie het kost, vooral 's middags... De kinderen leren niet echt om zich met woorden te verdedigen, maar eerder met hun vuisten... Dit is ook niet echt onlogisch aangezien de kinderen thuis ook met de vuist gestraft worden, blijkbaar ook in mijn gastgezin :(

Vorig weekend ben ik met Suzanne en Joost, 2 Nederlandse vrijwilligers, 3 dagen richting Santa Cruz gevlogen. De rit naar Santa Cruz was op zich al een heel avontuur!!! Het begon met een helse rit in een minibusje naar het vliegveld, waarbij Suzanne en ik het bijna in ons broek deden... Vervolgens wou ik op het vliegtuig op men plaats gaan zitten, maar daar zat al iemand. Ik dacht, ok, dan zet ik me ergens anders. Dit tegen de zin van de stewardessen die meegingen naar men plaats en de boardingpass van mij en de vrouw die op men plaats zat vroeg. Vervolgens vroeg ze wie Van Dale was. Ik zei: "ik". En die vrouw: "neen, ik". Gelukkig was er maar een van ons twee die gwen noemde. Ze hadden bij het inchecken die (belgische) vrouw haar passpoort blijkbaar niet goed bekeken (haar naam was anders geschreven dan de mijne) en haar op mijn naam ingecheckt... En mij dan maar nog eens ingecheckt...
Bij onze taxirit van het vliegveld naar de stad viel vervolgens onze chauffeur constant in slaap. Hij reed wonder boven wonder zeer goed, maar we moesten hem wakkerbabbelen...

De eerste nacht sliepen we in Santa Cruz, maar daar is eigenlijk niet bijzonder veel te zien, dus de volgende dag namen we een gedeelde taxi naar Samaipata. Deze rit duurt normaal gezien 2h30, maar aangezien de auto water lekten en dus constant oververhit geraakte (we stegen 1000m) deden we er 4h over... Reizen in Bolivia is dus altijd 1 groot avontuur!!!

Samaipata is een super gezellig klein dorpje waar 27 nationaliteiten wonen en dat naast een nationaal park ligt. We sliepen op een domein van een Nederlands koppel dat kamers en huisjes verhuurt, een biologische groententuin heeft en als gevolg een heeeeeeeerlijk restaurantje, paarden, hangmatten, ..... Als we geen vlucht terug geboekt hadden, waren we daar nu nog!!!
De dag na onze aankomst hadden we een gids geboekt voor een wandeling in het nationaal
park. Die man had daar de eerste 25 jaar van zen leven gewoond en is ongeveer de enige die echt de weg kent daar. Met de manchette in de hand maakten we een prachtige wandeling!!!! Hij heeft wat dieper in het park een campement waar hij in het droogseizoen toeristen naartoe neemt. Van daaruit kan je wandelingen dieper in het park maken, en heb je iets meer kans de puma's, beren,.... tegen te komen. (Jonas?!?!) Spijtig genoeg zitten hier super veel bijtende insecten... Mijn benen staan vol jeukende pukkels... De gids vond het een leuk spelletje de dazen uit de lucht te plukken en een stokje in hun kont te steken. Vervolgens vlogen de dazen weg met een stok in hun kont, en die gids maar lachen...

Vele groetjes en tot de volgende!!!!!