Coroico

Coroico was ongelofelijk!!!! De busrit van 3h over iets meer dan 100km voorspelde al veel.... Vroeger moest al het vervoer over een ongeasfalteerde weg gaan die de breedte had van een vrachtwagen. Deze weg noemde dan ook niet voor niets de Death-road!! Er is 20 jaar gewerkt aan een nieuwe geasfalteerde weg met 2 rijstroken. Het eerste deel is de vernieuwde oude weg. Het aantal kruisjes dat daar staat is niet te tellen...
Eerst stijg je tot meer dan 4000m om dan meer dan 2000m te dalen naar de Yungas. Heb het uitzicht iets of wat proberen vastleggen op foto maar tis natuurlijk maar een fractie... In Coroico voel je je al een beetje in de jungle. Eindelijk weer bomen, planten, vogels en (spijtig genoeg) insecten (ik sta vol beten!!) gezien en gevoeld.
Ben samen met het Myriam en Tom ( het Belgische koppel) en men gastmoeder en-broertje gegaan. Mijn gastgezin heeft daar een piepklein huisje met een ongelofelijk piepend bed. De eerste nacht dan ook geen oog dicht gedaan, om ´s ochtends te ontdekken dat het gewoon een vijsje was dat los zat...
Armando speelde met veel plezier gids en liet ons de kerk op de berg zien, net als het zwembad...
De tweede dag vol moed aan een wandeling naar een riviertje begonnen. Het was wel net iets verder en zwaarder dan gedacht, maar de duik deed nog zoveel deugd!!!!
En maandag was het dan groot feest in Coroico!!! Ongelofelijk!!! De hele nacht werd door allerlei verschillende fanfares een deundje gespeeld (de slavendans). Elke fanfare werd gevolgd door een groep verkleedde mensen die een bepaald dansje deden. In het begin vol goede moed, daarna kletsnat door de regen, later strontzat door het bier... Het deundje werd voor ons, nuchtere belgen, ongelofelijk saai en irritant, maar het bracht de dansers gelijk in een trance. De volgende middag waren ze nog bezig!! En velen hadden nog geen oog dicht gedaan of lagen op straat te slapen ... stinken ... weer eens een hele ervaring ...

De eerste regen

Hey hey,

De eerste echte regen sinds mijn aankomst is gearriveerd. Na twee weken van felle zon doet het ook eens deugd wat meer friste te hebben. Ook de geur van de stad is ineens helemaal anders, net als de sfeer op straat... En het is eens een goede reden om achter de pc te kruipen...

Ik ben ondertussen al helemaal deel geworden van de familie! Mijn Spaans is dan ook al op een niveau dat ik een gesprek kan voeren zonder om de 2 woorden mijn woordenboek erbij te halen. Ik krijg dan ook 3 uur per dag les samen met een ander meisje. We kunnen zelf wat bepalen wat we zien en proberen zoveel mogelijk conversaties te voeren om onze woordenschat uit te breiden. De lessen zijn steeds van 9 tot 12h 's ochtends. Dus zo hebben we een hele middag en avond vrij!

Twee dagen na mij is een Belgisch-Frans koppel aangekomen waar ik heel goed mee overeen kom!! Er is hier ook nog een Nederlands koppel en een Nederlands meisje. Hen zie ik wat minder omdat ze al werken op de projecten en geen of minder les volgen, maar ze zijn ook super tof!
Met het Belgische koppel ben ik zondag naar El Alto gegaan. Dat is een buitenwijk die ondertussen een stad op zich geworden is (1miljoen inwoners). Het wordt ook wel eens de hoofdstad van de Aymara (inheemse bevolking) genoemd. Er is daar telkens op zondag een mega grote markt waar ze eten, kleren, auto's, dieren... verkopen. Voelde me daar net iets minder veilig dan in La Paz (ziet er ook een beetje een oorlogsgebied uit met veel vuilnis, half afgewerkte of ingestorte huizen...) en het is daar ook 400m hoger, dus de sorocho (hoogteziekte) kwam me weer een bezoekje brengen, net als de super felle zon ( is gevaarlijk want het lijkt warmer dan het is, dus je kan een zonneslag en een verkoudheid terzelfdertijd oplopen...).

Woensdag mijn eerste les salsa gehad van een 100% salsa-kerel: zijn houding, kleding ... Twas fantastisch!!! Deze avond ga ik eens de plaatselijke sport uitproberen. Wally is een combinatie tussen volleybal in een squashlokaal... ben benieuwd... Ook het uitgaansleven ga ik vanavond eens uitproberen...

Morgen vertrek ik voor 4 dagen naar Coroico. Dat is een super relax stadje op +/- 1500m ( dus 2000m lager dan hier) met een heel ander klimaat en vegetatie dan hier. Dinsdag is daar de plaatselijke feestdag, dus ik zal mijn eerste 2 salsapasjes al kunnen uitproberen...

Met andere woorden: het is heerlijk eens helemaal een ander leven te hebben en allerlei nieuwe dingen te doen en te zien. Het uitzicht op de bergen is hier ook zo fantastisch dat het ongelofelijk begint te kriebelen om allerlei uitstappen te beginnen doen... en natuurlijk om aan de 3 maand trekken met jonas te beginnen.... Maar eerst het vrijwilligerswerk, wat ook iets helemaal nieuws, interessant en leerrijk zal worden...

Hoop dat het ook met jullie goed gaat!!! Ben altijd blij iets te horen over het koude België... ;-)

Hasta luego,
Gwen

Arrivado

Na een lange en zenuwslopende vlucht ben ik bij een super lieve en toffe familie beland in La Paz. Het is een koppel met nog twee thuiswonende kinderen: de dochter is 18 en gaat net naar de unif, de zoon is elf en super sociaal. Mijn spaans is op die paar dagen dat ik hier ben al ongelofelijk vooruit gegaan!!! De familie spreekt bijna uitsluitend spaans dus er zit niet anders op dan met handen en voeten en een woordenboek erbij al hun vragen te beantwoorden.

La Paz ligt op bijna 4000m hoog, met de nodige gevolgen: de eerste 2 dagen heb ik meer geslapen dan iets anders. Enkel een trap oplopen is zo vermoeiend dat je erna moet rusten, eten krijg je met moeite binnen en nadenken (rekenen!) is onmogelijk!!

Maar gelukkig gaat dit na een paar dagen over en kan ik nu de stad beginnen verkennen!!

Alles is hier spotgoedkoop!! Er rijden amper personenauto´s rond maar vooral taxis en minibusjes die je helemaal overhoop schudden maar waarmee je voor 0,15€ aan de andere kant van de stad geraakt. Gaan lunchen kost ongeveer 4€ (als je een deftig restaurant wil)...

Vandaag heb ik mijn eerste les spaans gehad. Normaal begin ik pas volgende maand aan men project, maar de meeste vrijwilligers beginnen vroeger: vanaf het moment dat je spaans voldoende is om met de kinderen om te gaan. Dus ik hoop me binnen 2 weken al wat nuttig te maken.

Voor de rest zijn hier zoveel nieuwe indrukken dat ik ze onmogelijk allemaal kan beschrijven: heerlijke verse groenten en fruit, veel kussende koppeltjes, markten waar ik de helft niet van ken...

La Paz is zo anders, overweldigend en enorm dat je het poco a poco in je hart sluit (en je longen :(