Most dangerous road...

Na veel getwijfel en uitstel heb ik dan toch de oude weg naar Coroico afgefietst. Die weg is enkele jaren geleden uitgeroepen tot ´´the most dangerous road in the world`´ door ... (weet het niet meer, maar iets officieels). Dit omdat de weg 1 auto breed is en de afgrond ernaast honderden, zoniet duizenden meters diep. Ook door regenval en de bijkomende grondverplaatsingen is die weg niet echt betrouwbaar, het is dan ook zand met stenen, alles behalve asfalt. Aangezien er zoveel auto's en bussen de afgrond indoken hebben verschillende internationale instanties geld gegeven om een nieuwe weg aan te leggen. Die nieuwe weg is 2 auto´s breed en met asfalt, allee ja, op de meeste plaatsen want door weer de grondverplaatsingen is het niet eeuwigdurend. Ze hebben 20 jaar aan die nieuwe weg gewerkt en schatten dat hij binnen 20 jaar niets meer waard is...

Maar dus, helm, fluopakje en veel andere bescherming aan en super veel uitleg over hoe je moet fietsen en waar de gevaarlijke bochten zijn en dan van 4700m hoogte fietsen, of liever remmen, naar 1200m over een afstand van 65km!!!!!!! Stel je voor!!! In het begin bijna in men broek gedaan... Je moet die fiets ook goed leren kennen, aangezien het fietsen zijn met zeer veel vering en versnellingen, en de weg een beetje aanvoelen, net als jezelf leren vertrouwen... Maar na de eerste verkrampte uurtjes is het ongelofelijk fantastisch!!! Aangezien we van de hoge altiplanos de amazone induiken komen de geuren, de warmte, de bomen en beestjes je allemaal tegemoet.... een ongelofelijke ervaring!!!! Op het laagste punt kwamen we toe in een dieren-rescue-plaats (sorry door al die talen kan ik niet goed meer uit men woorden). In enkel geval, tis een plaats waar verwaarloosde of gewonde dieren (vooral aapjes) worden opgevangen en verzorgd. Daar kregen we een heerlijke lunch en mochten we in het zwembad plonsen (zeer raar om op enkele uren van de winderige en koude hoogte in de zweterige en heerlijke yungas (voor-amazone) te zitten...) Nadien kregen de aapjes de kans ons armbanden (allee ja, de mijne) op te eten en aan ons haren te treken. Heerlijke plaats met veel vrijwilligers en prachtige omgeving!!!

En dan, mijn laatste werkdag gehad met de uberschattige kindjes, mijn examen spaans gemaakt (76%!!!), genoten van de vakantie en lekker aan christmas-shopping gedaan (de eerste keer in mijn leven!!).
Kerstmis is hier ook behoorlijk anders dan in België.... Op de 24ste maakten we het typische kerstgerecht: picana. Dat is een soort super stoofpot. Er zit in: kip, koe, lam, aardappelen, choclo (een witte zeer vlezige maïs), gedroogde aardappel (dat is iets typisch van hier om de aardappel langer te bewaren, je hebt witte en zwarte en het smaakt zeeeeeer bizar en naar alles behalve aardappel), een beetje groentjes en een lekker sausje. Dan wordt de kerststal opgezet: maria en jozef waren aanwezig (de koning waren zoek) en het kindje jezus werd om middernacht erbij gezet. Het is hier blijkbaar ook de gewoonte dat ze elk jaar een speelgoedje kopen voor het kindje. Dus de kerststal was groter dan 1m2 met allerlei onnozele speeltjes erbij: autotjes, de simpsons, beestjes, ... Om 24h wordt gebeden rond de kerststal (ik stond erbij en keek ernaar ;) en wordt er normaal gezien ook gegeten. Maar aangezien dat we op hora boliviana begonnen koken was het maar klaar om 2h ´s nachts... Doodmoe eten en dan het bed in.
Op kerstdag zelf wordt voor de lunch nogmaals hetzelfde gegeten. Er waren dan nog wat mensen op bezoek en ik ben het stilletjes afgedropen om even met een vriendin uit de kerstsfeer in de cafeesfeer te zitten. Toen ik enkele uren later thuiskwam lag een bezoeker te pitten op zen stoel, anderen zaten te zingen en gitaar te spelen met veeeeelllleee flessen drank op tafel...

Maar, mijn tijd hier in La Paz zit er bijna op.... Nog enkele daagjes, een spetterend nieuwjaarsfeest en dan richting Santiago. Heb besloten het met de bus te doen, en er dus vier dagen over te doen zonder idee wanneer ik mijn bussen heb aangezien je hier niet kan reserveren... Lekker spannend dus!!!! Op 6 januari komt jonas toe in Santiago, en vanaf dan is het wij en niet meer ik.... JOEPIE....

!!!!!!!!!!!Geniet van jullie feestdagen en maak er een fantastisch 2010 van!!!!!!!!!!!

Van infectie naar infectie naar 5700m!!

Helo Helo,

Tis alweer een tijdje geleden... Allereerst wel super bedankt aan alle lieve reacties!! Tis altijd leuk iets te horen van het Belgenland.

Na men tripje naar Samaipata ben ik dus drie weken van de ene infectie in de andere gesukkeld... Of een infectie nu zo serieus is weet ik niet want het minste dat je hebt noemen de dokters hier een "infectie". Door de hoogte van La Paz en daardoor ook het rare klimaat en moeilijkheid van je lichaam om te recupereren sleept alles hier wel lang aan. En om even het misverstand op te helderen: ik heb NIET in het ziekenhuis gelegen!!! Het waren vrienden hier die op ons reisje naar Coroico een of andere parasiet hebben opgelopen en hun buik zat vol eitjes (ekkes), ze hadden erboven ook nog salmonella opgelopen, zei lagen dus in het ziekenhuis, ik had dit allemaal niet!! (¿Sofie¡ :o)
Maar dus: vele pillen, vitaminen en rust later voelde ik me fit genoeg om iets zots te doen...

En dus, op naar de Huani Potosi... een besneeuwde berg van 6088m hoog. Honderden toeristenbureaus slepen je mee naar de beklimming van de Potosi. En dus dachten wij, als die toeristen het kunnen, kunnen wij het als doorzomerde La Pazzers ook... ja amai...
Het begon met een busrit naar het Base Camp. Mega mooi gelegen in de buurt van een gletsjer. Na een middagmaal en het uitrollen van de slaapzakken wij op weg naar die gletjser om te oefenen. Met de sneeuwbotten aan, de ijzeren pinnen eronder, de drie broeken, 3 truien, jas, harnas, helm, hakbijl (ben vergeten hoe je dit allemaal noemt), 2 paar handschoenen, ... begonnen we te oefenen aan het ijslopen en -klimmen. Amai, niet te onderschatten!! Ook geoefend om een volledig verticale muur te beklimmen... Enkel met de voorste pinnen op je schoenen in het ijs en je bijl...
Dit alles bleek achteraf een leuk spelletje te zijn!!

De dag erna wouden we vertrekken naar het High Camp maar een serieuze sneeuwstorm verstoorde onze plannen. Dus na uren vertraging en met een volle maag vertrokken we voor een korte, gemakkelijke wandeling van 3h....zeiden de gidsen....
Uren later, met zeer weinig zuurstof in de aders en een oprispende middagmaal (het eten verteerd niet op die hoogte, net als dat je hersens uitzetten, je niet langer dan 2 uur kan slapen, ...) kwamen we (alle ja, vooral ik) op handen en voeten het High Camp binnenkruipen.
Het High Camp ligt op ongeveer 5130m. (Hoger dan de Mont Blanc!!) Op het moment dat ik daar toekwam dacht ik aan opgeven, maar een stuk chocolate en een dutje later voelde ik me kiplekker!!! Om middernacht werden we gewekt door de gidsen om te ontbijten en om 1h vertrokken we met de pillamp op de kop richting top. De vele verse sneeuw maakte het stappen er niet gemakkelijker op, net als het feit dat je per 2 en 1 gids vasthangt aan een touw en dus op hetzelfde slakkentempo moet (en niet anders kan) stappen. Veel rusten was er niet bij want door de koude (ik lag snachts in een slaapzak tot -15 C te rillen van de kou) bevroor je vanaf je langer dan 2 minuten stilstond. Maaaarrrrr.... het uitzicht als de zon opkwam rond 5h.... de adrenaline als je La Paz in de verte ziet, .... Het was het zwaarste wat ik ooit gedaan heb(dat zie je wel op de foto´s ;-), maar ook het mooiste (dit kunnen foto`s echt niet weergeven) ... En niet alleen voor mij, er waren jongens (of mannen) ouder en sterker dan mij die in slaap vielen bij de minste pauze, die overgaven, ... echt wel afzien tot op het bot... Door de vele verse sneeuw (we zullen het maar daarop steken) en daardoor het trage stappen zijn er maar 5 van de 17 mensen tot op de top geraakt. De gidsen vonden het niet verantwoord door te gaan want als de zon begint te schijnen (en amai, niet zomaar een beetje op die hoogte) en de sneeuw smelt wordt het afdalen zeer moeilijk en gevaarlijk. Dus 5700m en ik ben vreet content. Wie weet volgende keer tot de top!

Na dan een weekje werken, Spaanse les en vele etentjes met allerlei toffe mensen was het sinterklaasfeest bij de Nederlandse Ambassadeur. Ik was vergeten dat je soms wc-papier IN de wc mag gooien, dat er ook chice (en niet zomaar chice) huizen in La Paz stonden, dat er obers bestaan, ... een hele cultuurshock dus...
En wie moest zwarte piet spelen???? Raad maar als je naar de foto´s kijkt (ik herken mezelf zelfs niet...) Het was de max om te doen!!! Dansen met de kinderen, allerlei acrobatentruken nadoen... zalig...
En ik was de piet die op reis was geweest naar Salar de Uyuni (een mega zoutvlakte hier in Bolivia) dus ik had superzoute pepernoten gebakken en die aan de kinderen uitgedeeld. Die kindjes zijn allemaal veel te braaf en bang van de piet en sint, dus zei met een vies gezicht die pepernoot opeten!!!

Zondag waren het hier verkiezingen. Dat is niet zoals in België een gewone dag, alles verandert. Er mocht vanaf zaterdag middernacht geen verkeer meer zijn (om te zorgen dat de mensen niet op twee plaatsen gaan stemmen) en heel het weekend mocht geen alcohol verkocht worden. Het was met andere woorden een heerlijke zondag. De anders zo drukke en verkeersgevaarlijke stad was zoooo rustig, de kinderen konden eindelijk fietsen, voetballen op straat, ... En we hebben met de hele familie gebbq!! De vader van mijn gastgezin was zijn paspoort vergeten op zijn werk en aangezien er geen verkeer was moest hij met de fiets van zijn dochter de 26km naar El Alto (dat 400m hoger ligt dan La Paz) fietsen in de felle zon... afzien... En Evo Morales heeft gewonnen met meer dan 60%, en nu jij, Yves Leterme!!
En jaja, op zondag was ik 6 jaar samen met jonas, vandaar de prachtige bos bloemen op de foto, helemaal van Belgie ;-) Merci schatje!!!!!

Voor de rest zijn er wat migratieperikkelen in het land... er staat een vrijwilligster aan de grens met Peru, ze mag na een maandje reizen het land niet meer in... Dus ook bij ons begon het even te onweren, aangezien de meesten hier uiteindelijk wel hun vlucht naar huis weer moeten halen, maar dat zien we dan wel weer...

Que todo te vas bien en tot de volgende!!!!

xxxDikke knuffels, Gwenxxx