Den laatsten...

Jaja, tzit er bijna op... Maar we kunnen het toch niet laten nog een laatste blogberichtje te publiceren, kwestie dat we niet vergeten wat er in de fantastische maand Peru is gebeurd... Een maand vol verrassingen en nieuwe ontdekkingen!!!

Het begon met de fantastich mooie stad Cusco, heerlijk zonnig, kleurrijk en gezellig. We boekten er een vijfdaagse tocht (de Salkantay-trek) naar MachuPicchu, zowat de bekendste Inca-ruïnes van Peru.

De trek bestaat uit vier dagen stappen en één dag MachuPicchu bezoeken. We waren met een groep van acht supertoffe mensen en een fantastische gids. Het stappen op die hoogte is niet te onderschatten, veel gepuf en geblaas de eerste 2 dagen. Vervolgens een nacht in een tent aan -10 graden, Gwen net niet doodgevroren, Jonas heerlijk warm (?!?!). De tweede dag moesten we een bergpas van 4800m over: amai!!! We hadden onze handschoenen in La Paz laten liggen en wandelden met onze stokken, dus onze blote handen moesten de vrieskou en hagelstorm verdragen: pijnlijk!!! Door het slechte weer bleef de (naar het schijnt) prachtige Salkantay-berg verborgen en werden we allemaal goed natgeregend/behageld... Maar de groepsfeer bleef erop verbeteren, en uiteindelijk ook het weer.

Na die vier dagen wandelen waren onze beentjes moe, maar twas nog niet gedaan!! Dé MP-dag begon om 3h30 `s ochtends. Om 4h begonnen we aan de 400m stijgen naar de ingang van MachuPicchu om zo bij de eerste 400 te zijn, die dan het privilege krijgen nóg een bergje te beklimmen, de Wayna Picchu (zot zijn doe gene zeer, zoveel klimmen wel)

Behalve de verschrikkelijke MP-gids, die puberale deugenieterij in ons naar boven bracht, was het allemaal ongelofelijk de moeite!! Ruïnes zijn niet altijd ons ding, maar MP is zo prachtig gelegen en er heerst een ongelofelijke rust over (ook al loopt er 5000 man rond). Het is gewoon een magische plaats!!
De honger sleurde ons rond 3h ´s middags naar beneden, deze keer de "honderduizend" trappen al lopend gedaan, 20min ipv 1h30!!!

Gelukkig zijn er thermische baden beneden in het dorp (Aguas Calientes), die de pijnlijke spiertjes verwarmen en de vele muggebeten nóg meer doen jeuken... Na een trein, een bus, nog een bus en een taxi waren we rond 2h `s nachts in Cusco, bed, slaap, slaap, slaap... Om dan de volgende dag het heerlijke nachtleven van Cusco te verkennen met al de toffe mensen die we ontmoet hadden op de trip!!!!

Na Cusco gingen we richting kust. De saaie lelijke stad Pisco huist de hostels voor de vele toeristen die naar de "goedkope galapagos" willen. Een boottocht van 2h langs prachtige eilanden met zeeleeuwen, dolfijnen, pinguïngs en duizenden prachtige vogels!!! Erna een heerlijke pisco sour, ceviche (een specialiteit: rauwe vis- en zeevruchtenschotel) en een prachtig uitzicht op zee...
Iedereen die van Peru kwam sprak altijd over het sandboarden en de sandbuggy's, dus moesten we dat zeker ook eens proberen, amai: Huacachina, een prachtig oase-dorpje rond een meertje en tussen imens hoge zandduinen, the place to be. We besloten direct dat dit verblijf wat verlengd ging worden. Sandboards huren en in de brandende zon, als leken recht vooruit de berg af, we hadden (bleek als we zijn) net zonnecreme opgedaan, met als resultaat: Jonas zijn gezicht helemaal bedekt met zand na een driedubbele salto en algemene hilariteit!! Na veel gepruts en geval lukte het uiteindelijk wat beter, maar pas de dag erna kregen we eindelijk de uitleg hoe het eigelijk echt moest. Vanaf dan dus schuin naar beneden, met rechter been eerst, ipv recht naar beneden en we zien wel!!!

De zandbuggy's zijn ijzeren kooien op vier wielen die door zotten de steile duinen ingereden worden en veel gekrijs en geschreew (bij de vrouwen) teweeg brengen: heerlijke adrenalinestroom!!!

Na nog een blik op de Nazca-lijnen, onze laatste bestemming: Arequipa. De tweede grootste stad van Peru, en bekend om de nabijheid van de diepste canyon ter wereld. Een andere canyon, iets minder diep, huist een hele groep condors en is een heerlijke wandelplaats. In de canyon kan je nl enkel te voet of met de ezel komen, wat zorgt voor een heerlijke rust, prachtige kleine dorpjes, heerlijke hostels met rozen- en cactustuinen en, natuurlijk, een zware daal- en klimtocht. Een heerlijk vermoeiend einde van onze fantastische reis!!!!

In Arequipa zijn we als echte onvoorbereide reizigers moeten opsplitsen: Jonas heeft zijn vlucht in Santiago, ik in La Paz... we zien elkaar binnen 5 daagjes in België terug...

Tot dan!!!!

Pampas, jungle en Titicaca...

Na enkele dagen in een héérlijk hostel in Potosí gingen we op weg naar La Paz. Zeer bizar voor me om terug te komen (en deze keer als toerist) in mijn tijdelijke hometown. Het slechte weer en drukke verkeer, evenals de Paceniaanse kook"kunst" zorgde voor wat aanpassingsprobleempjes, toch heb ik wat kunnen bijdragen als gids en zo de lekkere restaurantjes en de gezellige plaatsjes kunnen showen...

Het weerzien met de gastfamilie was ook fantastisch!! Jonas werd direct met open armen ontvangen, ik heel fier dat ze mijn spaans nog verbeterd vonden, vele vragen, grote vieze taart...


Na de afdaling per fiets vd 'Worlds Most Dangerous Road' en het afscheid van Arne en Ruth, de volgende bestemming: Rurrenabaque!!
Normaal gezien zouden we deze tocht met de bus doen, maar door de vele wegblokades werden we genoodzaakt een vliegtuigJE te nemen. Met 52 man in een ongelofelijk luid en niet echt luchtdicht (wat bizar is voor die hoogte) vliegtuigje was weer een hele ervaring. Daar aangekomen kwam de overwelmde hitte ons onmiddellijk tegemoet, je zit daar midden in de Amazone!!! Eerste uitstap: 3 dagen naar de Pampas. Met een klein bootje vaarden we drie dagen tussen de aligators, capibaras, tucans, tarantulla`s, aapjes, allerlei bizarre vogels, .... We visten piranhas (eerder voeden dan vissen, maar soit), gingen op zoek naar een anaconda (door het vele toerisme zijn ze of aan het verdwijnen, of (hopelijk) zich aan het terugtrekken in verder afgelegen gebied, dus geen "chance" gehad), zochten `s nachts met de zaklamp naar aligator-ogen (creepy!), gingen naar een prachtige zonsopgang kijken met de ochtendgeluiden van de diertjes (Gwen moest natuurlijk met haar slaperige kop van de trap slieren en recht op haar rug terechtkomen -> enkele ademloze minuten en pijnlijke dagen tot gevolg :/)
In het Rurre(nabaque) zelf werd het leven helemaal bepaald door de wegblokades. De kippen konden niet door en stierven in de trucks, "no hay gasolina", de electriciteit werkte enkel `s ochtends en `s avonds... Gelukkig vonden we wel een organisatie die genoeg benzine had om ons vervolgens een weekje de echte jungle in te nemen.

Je kon kiezen uit verschillende manieren van jungle-beleving: gaan trekken en elke dag ergens anders je kamp opslaan of bij een community logeren en de omgeving verkennen. Dat laatste leek ons een super ervaring en, inderdaad!!! We kwamen terecht bij een familie die net iets buiten de community leefde. Die mensen lopen nog op blote voeten (en wij met stapschoenen en broek in de kousen om de giftige mieren tegen te houden...), hun huis bestond uit 2 afdaken, 1 om vuur onder te maken, 1 om onder te slapen, (onze luxueuze kamer bestond uit een muskietennet met een plastiek zeil over om de eventuele regen tegen te houden, en dit op een plaats waar tijgers en jaguars zitten?!), hun eten bestaat uit drie keer per dag rijst, vis en (bak)banaan, hun moedertaal is een klik-klak taaltje (heb tot 5 leren tellen maar ben het ondertussen natuurlijk al vergeten)...

We gingen wandelen in de omgeving en aten verse palmharten, appelsienen, papaya, naar munt-smakende miertjes, vruchten waar we de naam alweer van kwijt zijn, geroosterd capibara-vlees (shame on us), dronken cocosmelk en water uit een boomtak, ayahuasca-thee en vonden verse vanille, werden met rode vruchten tot koning en prinses geschilderd (?!). We zagen een enorm tarantulla-nest, een uil van een halve meter hoog die plots naast ons stond (en natuurlijk weer weg was tegen dat het fototoestel verscheen), een miereneter (ongelofelijk!!), een rennend soort everzwijn (ongelofelijk beangstigend beest, ik zat bijna in Jonas zen nek) en ongelofelijk veel vogels, een slang, mieren en (zie foto) muggen!!!!

Mijn sterke maag van de voorbije 7 maanden gaf me iets teveel zelfvertrouwen, wat resulteerde in het drinken van chicha bij een naburige familie (die niet echt hygiënisch was) met als resultaat een volledige reiniging van darm en maag... ik bespaar jullie de details ;-) waardoor laatste dagen werden gevuld met rusten, slapen, beetje proberen eten en heerlijk verzorgd worden...

Om terug te keren naar La Paz vlogen we met een andere maatschappij, wat neer kwam op een vliegtuig met 18 plaatsen en ongelofelijk veel turbulentie!!! Alweer een hele (misselijke) ervaring..

In La Paz scheen nu het zonnetje, wat een wereld van verschil is. We bezochten de mega-markt in El Alto (veel groter dan de 10 Makro's, nen Auchan of 6 en de Carrefour van St-Denijs samen en tan nog in openlucht, een hele belevenis). We wisselden eindelijk nog es wat echt Gentse woorden met Ineke (toffe madam uit Ledeberg), en shopten ons helemaal blut in de vele prachtige winkeltjes in 't centrum!!!
Maar na een dag of 5 La Paz en 2 lege portemonee's gingen we naar het fameuze Titicacameer.

Titicaca is een van de hoogste meren ter wereld, enorm groot (230km op 100km) en heel belangrijk in de Inca-beschaving. Het is ook ongelofelijk: prachtige besneeuwde bergen op de achtergrond, heerlijke trucha (=forel)!!. Op het eiland "Isla del Sol" werd volgens de Inca's de zon geboren, en ze zit er nog steeds !!! Er wonen 2 verschillende community`s op het eiland, ze hebben geen stromend water maar brengen het met ezels naar boven, er is geen verkeer behalve voeten en ezels, de reflectie van de zon op het water is ongelofelijk (je zit daar op 4000m hoogte...), de wandeling van Zuid naar Noord is adembenemend (zowel letterlijk als figuurlijk!!) net als de zonsondergang, .... Een heerlijke romantische plaats om helemaal tot rust te komen!!!

Ondertussen zitten we in Cusco, Peru. Een heerlijk gezellige en zonnige stad!!! Binnenkort beginnen we aan een 5-daagse trektocht naar Machu-Picchu.

Tot op de Gentse Feesten!!!! En laat gerust ne keer weten hoe het met ulder is!!!

Jonas en Gwen, aka wij

Twee weken om nooit te vergeten...

Beste menschen,

Waar moeten we beginnen?!... Het noorden van Argentinië was ongelofelijk prachtig!! Een klein dorpje gelegen aan een zeven-kleuren-berg waar we wat te lang bleven plakken door wc-probleempjes. Vervolgens even snel-snel een dag een stadje willen bezoeken met alle gevolgen van dien (snel reizen kúnnen we gewoonweg niet)... Eerst een heerlijke wandeling, deze keer mét gids, naar prachtige grotten met een nog prachtiger uitzicht over de Quebrada Huamahuaco (werelderfgoed en niet voor niets!!!!). Na deze zeer vermoeiende vier uur durende, 8km lange wandeling wouden we een frisse pint gaan drinken. De eigenaar van het restaurant begon op een saxofoon en panfluiten te spelen met als gevolg een gesprekje over muziek. Toen hij doorhad dat Jonas geluidsingineur was bood hij ons een kamer aan en een opname voor de volgende dag. Gevolg: vier nachten gratis blijven plakken met veel muziek en heerlijk eten, goede geluidsopname (bravo Jonas), gezelligheid tot een gat in de nacht met een toffe Brusselaar en de eigenaar, en Arne en Ruth die ons weer eens inhaalden...
De eigenaar en tevens muzikant had 25 jaar in Parijs gewoond en was verzot op de Belgische (nu het land nog bestaat moet ik het wel eens vermelden ;) mosselen met friet. Ik met mijn grote mond: "als je aan mosselen geraakt maken wij ze klaar". Een telefoontje naar een taxi en vier uur later(middernacht) kwamen de gevraagde 4kg (toch ok voor 6 mensen?) aan. Wat bleek: 4kg diepgevroren mosselen zonder schelp. De vrouwen uit de keuken keken wat raar op van drie belgen met een grote zak mosselen in hun hand en vragende blikken "wat doen we ermee"? Uiteindelijk nog een lekkere mosselbrei gemaakt, frieten in een frituur op gas(!) waar het frietvet overliep .... Onze stempel plakt nog steeds op de 3 kg mosselen in hun diepvries (empanadas met mosselen, waarom niet?!).

Om de snelheid in het reizen toch iets te verhogen hebben we de volgende dag met zen vieren de slepende tocht naar Bolivia gemaakt. Buiten enkele kleine Zuid-Amerikaanse, of misschien toch eerder Boliviaanse, probleempjes zijn we wonderbaarlijk goed in Bolivia geraakt. (ik kreeg grappig genoeg 88 dagen ipv 90 omdat ik pas 2 januari uit het land ging :/

De hoogte in Bolivia zorgde voor hilarische slappelach over de simpelste kleinigheden...
Vanuit Tupiza boekten we een toer (niet bij ons hostel, wat niet echt in goede aarde viel, bijna buitengegooid?!) via prachtige "vanalles" tot aan hét Salar de Uyuni (=1/2 van België, oppervlaktegewijs dan). De dag voor het vertrekken informeerde de toerorganisatie ons dat er een klein probleempje was... de dorpjes rond het salar hebben nog steeds geen elektriek en hadden alle wegen naar hét salar geblokkeerd. Aangezien de toer toch niet zó goedkoop is en het salar hét hoogtepunt stonden wij er natuurlijk op dat we er gingen geraken. De vrouw van de organisatie wou de toer afblazen wegens té gevaarlijk (hoorden we achteraf) maar haar man, en tevens gids, dacht er anders over. Dus de volgende dag met 2 auto's, een gestresseerde gids/chauffeur en een fantastische kokkin/vriendin vertrokken we.
Na wat hoogteziekteprobleempjes: voor de ene op de wc, de andere in het hoofd (amai tis gelijk dat je ogen er uit worden geduwd: blijkbaar heb ik toch veel hersenen ;o) (coca bladen zijn trouwens een geschenk uit de hemel!!! maar zéker geen drugs!!) overwon de prachtige natuur alle andere zorgen. Vele uren in de 4*4 maar prachtige omgeving, zalige mensen, veel ironische spaanse grapjes en weer eens veel israëliers...

De avond voor we de wegblokkades doorgingen kregen we op onze donder van de gids. Wij stelden ons vragen bij de veiligheid van de auto, die water lekte, en ook over de algemene veiligheid. Volgens de gids was het onze negatieve ingesteldheid die de auto deed stilvallen en het was dus allemaal onze schuld. Dus zijn we vanaf toen enkel positieve dingen beginnen zeggen (absoluut niet dat we negatief waren maar de mensen zijn hier zeeeeer bijgelovig/gevoelig).
Die nacht heeft onze gids bijna niets geslapen en liep hij stijf van de zenuwen. We begonnen richting wegblokkades te rijden met af en toe een pauze om met de verrekijker een berg op te klimmen en te zoeken naar mensen. Op een bepaald moment zagen we twee mensen zitten, de
gids maakte direct omkeer en de auto van een andere organisatie "vloog" gewoon weg. Onze tweede auto en gids waren iets rustiger en zagen dat het twee toeristen waren met de fiets, dus off we go again. Iedereen een kant om te kijken, wij zeiden "als het te gevaarlijk is
gaan we gewoon terug" maar daar luisterde hij niet naar...
Uiteindelijk hadden we oere-change en waren ze net aan het overleggen met de overheid dus zijn we kunnen doorrijden maar pas echt achteraf kregen we te horen dat het eigenlijk niet zo een slimme zet was. De dag ervoor waren van verschillende auto's de ruiten ingegooid...
Maar einde goed al goed, we hebben er een super ervaring aan overgehouden en zijn nooit zo blij geweest een zoutvlakte te zien (niet dat we er al ooit een gezien hadden)!!!
Het lesje van de week: "con confianza y positivismo todo será posible!!!"

In Uyuni zelf is niet veel te beleven, dus direct (hora bolivia natuurlijk) een bus naar Potosi gepakt. Na de Argentijnse bussen weer eens een héle ervaring om 7h lang met je knieën in je nek te zitten!!
Potosi was ooit één van de meest bevolkte steden ter wereld. De Spanjaarden haalden hier zodanig veel zilver uit de bergen dat ze er een brug mee naar Europa hadden kunnen bouwen en nog over zouden gehad hebben. Er zijn toen in 300 jaar 8 miljoen mensen gestorven door de verschrikkelijke werkomstandigheden. De mijnen bestaan nog steeds, ook al is het meeste zilver verdwenen. En natuurlijk bestaan er dan ook organisaties die je ermee naartoe nemen. En zoals de flyer zei: " 't is niet voor woessies!!"
De werkomstandigheden van die mensen zijn niet te omschrijven. Met hamer en bijtel hakken ze gaten in de muur waarin ze dynamiet steken (die je voor 2 euro op straat koopt!?*#).
Ze trekken en duwen daar met 4 man een kar van 2 ton voort, ze dragen de stenen op hun rug en kruipen zo naar buiten... Wij bestierven het al bijna van ademnood door er gewoon te zijn, te kruipen, te stappen, .. Die mannen die daar werkten zagen er half dood uit, kauwend op coca (zoals de gids zei, er is daar binnen geen Mc Donald) en half gedrogeerd van het weinige eten, het gebrek aan zuurstof en het jarenlange afzien. Iedereen die daar werkt krijgt na 10 a 15 jaar zwarte longen of longkanker, de levensduur is maximum 45 jaar, gemiddeld 45 doden per jaar, sommigen beginnen daar te werken op hun 11 jaar... nog echte koloniale toestanden!!!
We voelden ons van tijd idiote toeristen, maar de mijnwerkers zijn er eigenlijk zeer blij mee. Tien procent van hetgeeen wij betaalden ging naar hun, onze gids had zich kunnen opwerken van mijnwerker naar gids (maar zijn longen waren al kapot: bloed ophoesten) en toeristen
nemen als cadeau frisdrank en dynamiet mee, waar die mensen super content mee zijn. Dus toerisme kan toch nog iets of wat zijn steentje bijdragen ...

En dan hebben we nóg iets te vertellen... Eind juni komen we terug!
We doen nu nog Bolivia grondig en een stukje van Peru en dan komen we naar belgenland (als het nog bestaat tenminste). We zouden tegen de 21/22 juni dus terug zijn.
Couleur cafe is de 25/26/27 dus dan moeten jullie ons weer drie dagen missen, of mee gaan feesten ?!?!?!?!?!?!
We moeten ons hoofd er nog wat naar zetten en beseffen dat we al heeeeel wat gezien en beleefd hebben en nog gaan doen in de komende 2 maanden, en de rest is voor een volgend reisje...

Greeeeeeeeeeeeeeeeeeeeettttzzzzzzzzzzzzzzzzz.....
JenG

Van vanonder naar vanboven.

Na onze onvergetelijke trektocht in zuid-Chilé zijn we via de oostkust van Argentina langzaamaan naar boven beginnen klimmen. De eerste stop was Rio Gallegos, een niet-echt-veel-betekenend stadje maar goedkoop en goed om wat te bekomen van de zware week. De camping was nogal ver van het stadje en zeer lawaaierig. De tweede nacht was een regelrechte hel: midden in de nacht werd Gwen wakker van geweerschoten die precies alsmaar dichterbij kwamen. Na veel moeite eindelijk Jonas wakker gekregen die met zijn slaperig hoofd er enkel een: "'t is nie gelijk ofda 'k er iets aan kan doen hé" uitkreeg en dan lekker verderdutte. Na vele slapeloze uren werd het licht.. dan toch maar eens aan de poetsvrouw gaan vragen wat er gebeurd was... die vrouw kwam bijna niet meer bij van het lachen: er was een verjaardagsfeestje geweest en ze hadden balonnen kapotgestoken :/

De afstand van het zuiden naar Buenos Aires is ongelofelijk groot en de bussen behoorlijk duur, dus besloten we een stukje te liften. De eerste persoon die we aanspraken ging met zijn truck onze richting uit. Met een super toffe Argentijn (en zijn oplegger vol nitrogeen/stikstof) aan 80km/u , gedurende 2 dagen door de eeuwigdurende steppe tot aan Puerto Madryn.

Puerto Madryn ligt vlakbij een schiereiland dat 1 groot natuurpark is. Tussen juni en december zijn er ongelofelijk veel walvissen, nu zaten er (enkel) zee-olifanten, pinguïns, zee-leeuwen en wie veel geluk had kon een orca-attack op een jong zee-leeuwtje meemaken. De afstanden waren weer eens enorm en we hadden een auto gehuurd waarmee we over of door de gravelbaantjes moesten, maar al die beesten waren ongelofelijk fantastisch om te zien, wel spijtig van de missing free willy...

De laatste avond op Puerto Madryn lekker romantisch iets gaan eten in het stadje en dan gewandeld naar de camping enkele km verder. Daar moeten vaststellen dat onze tent open stond en de meeste spullen er rond lagen... blijkbaar niet de eerste keer dat er gestolen werd op de camping. Na veel gezoek bleek dat enkel onze electronische apparaten weg waren (Gwen haar oud fototoestel, al onze opladers, mp3, ...), de politie werd er bijgehaald en deed 3 minuten alsof ze sporen zochten om vervolgens weer met de noorderzon te verdwijnen. Na een hevige discussie de volgende ochtend zijn we weggegaan zonder te betalen en hebben we dan toch maar een bus genomen naar Buenos Aires. Daar werd Gwen haar middagdutje verstoord door het begin van het hoogtepunt van de busrit: bingo!! En wie won er en moest met haar slapende kop "bingo" roepen en midden in de bus het applaus in ontvangst nemen?! Gwen natuurlijk... en een lekker flesje wijn gekregen!!

De grote stad vroeg wat aanpassing... straten van 13 of meer rijvakken, telkens op je hoede zijn, drukte-drukte-drukte. Zoals Jonas het goed verwoordde: het was als een reisje in een reisje. En wat moet een mens doen in Buenos Aires? Ten eerste voetbal: niet minder dan Boca Jr vs River Plate (voor de leken: dé 2 grote rivalen van Buenos Aires en eigenlijk gans Argentinië) speelden dat weekend. Dus dan konden we niet anders dan ernaar gaan kijken natuurlijk! De tickets waren een regelrechte zakzetterij, maar als buitenlander kan je onmogelijk zelf je ticket gaan kopen, dus er zat niets anders op. De dag van de voetbal begon met een ongelofelijke stortbui, we gingen met de organisatie naar het stadion en moesten daar nog enkele uren wachten terwijl de temperatuur onder het volk begon te stijgen... ongelofelijk om te zien hoe de mensen daar in opgaan!! Na 9 minuten wedstrijd bleek het veld veel te nat te zijn door de aanhoudende regen, dus dan werd spijtig genoeg de wedstrijd stilgelegd... Gelukkig bleek de replay enkele dagen later en bleven de tickets geldig. Ons tripje in de grote stad werd dan maar wat verlengd en de volgende wedstrijdpoging bracht volledig waar voor zijn geld!!!! Bij het zoeken naar de ingang (de organisatie wou ons niet nog eens begeleiden) kwamen we ineens tussen de River-fans terecht (en jonas droeg natuurlijk een Boca-T-shirt) zelfs de politie werd paniekerig en riep: LOPEN (ma dan in`t Spaans natuurlijk)!!!
Buiten de liters spuug en cola die we over ons kregen (de River fans zaten boven ons en hun trap werd enkel afgesloten door sterk gaas dat spijtig genoeg veel vocht doorliet) was de wedstrijd ongelofelijk!!! En we wonnen met 2-0!!!!
Buiten voetbal is er natuurlijk ook tango. We gingen zoals het de goede toerist beoogd een les gaan volgen met hilarische taferelen tot gevolg!!! Maar 't was de max!!!! Nog vele leuke marktjes en optreden, super toffe mede-toeristen in het hostel, ....

Toch waren we blij de stad weer achter ons te laten! Om wat te besparen en kwestie van eens wat anders te doen namen we ipv de super comfortabele bus een trein :/

Die trein doet er veel langer over (30h ipv 13h) en was weer een hele ervaring!! De planten die rond de treinsporen staan worden blijkbaar absoluut niet gesnoeid.. af en toe kwam ons zelfs iemand zeggen dat we de ijzeren roosters/rolluiken voor de ramen dicht moesten doen.. het was alsof we midden door het oerwoud reden met krakende, zwiepende takken die tegen de randen sloegen!! Met een pijnlijke kont en nog 5h bus kwamen we in Puerto Iguazu aan: hitte, zwembaden, prachtige natuur... een andere wereld!!!

De wereldberoemde watervallen zijn ongelofelijk!!! Het water stort met zo een kracht en zo een hoeveelheid naar beneden dat het weer even hoog opspetst en een wolk waterdamp je kletsnat maakt. We konden, samen met de 1000den andere toeristen genieten van allerlei wandelpaadjes om en rond de enorme watervallen... Na enkele uren nam de irritatie spijtig genoeg de overhand. Sommige toeristen zijn echt dóm: het hangt er vol verbodsborden waarop staat dat je de miereneters niet mag voederen omdat ze agressief worden.. en wat doen ze dan: een stukje hamburger op hun geliefde baby leggen zodat het beestje lekker dicht komt voor de foto..."%!$#

Vervolgens richting een klein dorpje met Jesuïtenruïnes (die niet al te interessant waren). Maar het dorpje, de mensen en de camping/hostel waren fantastisch!!! Een weekje uitzieken, 2 vrienden uit Gent (Annie en Utchi (AKA Arne en Ruth) ;) opwachten en dan lekker chillen, pingpongen, zwemmen, kickeren, ... , entonces: zalig vakantie-doen!!!!

Nu zitten we in Salta in Noord-Argentinie achter een pc, en zetten we van hieruit traagjes onze weg naar Bolivia verder. Het klimaat, de omgeving en de mensen zijn hier weer helemaal anders en we doen ons best (`t is niet echt moeilijk ;) een vleesreserve aan te leggen want in Bolivia is dat gene vette ;)

De foto's moeten jullie deze keer wegens virus-perikelen missen, we zetten ze er de volgende keer wel bij.

xxxxxx

De aarde beefde en wij zweefden...

Eerst en vooral dus een berichtje om te melden dat wij absoluut niets van de aardbeving gevoeld hebben!!! Wij zaten voor acht dagen in een nationaal park Torres del Paine in het zuiden van Chili en dus zeer ver van Santiago. We hoorden pas drie dagen na datum wat gebeurde en hoopten dat jullie niet te ongerust waren...

Maar niet enkel daardoor zo een snelle update van de blog, ook omdat we de laatste dagen zoveel gezien, gevoeld, geroken en ervaard hebben dat we dat liefst zo snel mogelijk noteren en delen!!!

De grote gletsjer, Perito Moreno, waarnaar we in Argentinië gingen kijken, was ongelofelijk prachtig en impressionant!!! Spijtig genoeg was het daar net Disneyland... 1000en toeristen liepen achter voor en tussen ons foto´s te nemen en te filmen, en, misschien zeer uitzonderlijk, ook eens te kijken!! (jaja, we weten het, wij hebben ook veel foto´s...)
Die gletsjer is zo bekend door onder andere zijn grootte: zijn voorkant is 5km breed en hij steekt 60 meter boven het water uit, maar vooral door zijn vooruitgang. Het is één van de weinige (zoniet de enige) gletsjers ter wereld die nog vooruit gaat, ongeveer een 2 meter per dag. Door die vooruitgang vallen er constant grote stukken ijs met een ongelofelijk gedreun in het water (spijtig genoeg is licht sneller dan geluid en moet je geluk hebben net de goeie kant uit te kijken). Maar niet alleen dat, hij blokkeert om de enkele jaren een deel van het meer waar zijn smeltwater samenkomt en het water zorgt na een tijd voor zoveel druk dat de gletsjer breekt (eigenlijk meer BREEKT). Dit gebeurd maar om de +/- 4 jaar en je moet dus zeer veel geluk hebben dat mee te maken....

En dan, .... eerst weer even de grens over naar Chili .... Torres del Paine. Het bekendste en enige winstgevende nationaal park van Chili. Je kan kiezen tussen de trektochten "W" of "O". De O gaat helemaal rond het gebergtemassief om daarna samen te komen met de W (zo genoemd door zijn vorm) waarbij je dieper de valleien in kan om alles van dichtbij te beschouwen. We kochten wandelstokken (jaja, echte pro´s geworden :) en jonas een nieuwe rugzak. Vervolgens gingen we voor 8 dagen de wilde natuur in... 130 km in 7.5 dagen op en neer, en dat op enkel instant voeding!!!
De eerste dag liepen we in zeer rustig en plat terein met de torens op de achtergrond en donzige oranje, gele en rode hommeltjes die zoemden rond de bloemetjes. Aan het idylisch jodelen en huppelen door de weide kwam op dag twee al spoedig een einde. Langzaam aan begonnen we te klimmen tussen bergmeertjes en heuveltjes (en vallen in de modder waardoor mijn stok al snel plooide, toch niet zo een echte pro, ;). Plots zagen we in de verte boven ons een lichtblauwe reuzachtig, glimmende gletsjer opdoemen die prachtiger werd naarmate we dichterbij kwamen. We sliepen uiteindelijk aan de rand van het afwateringsmeer van die gletsjer en zagen regenboogwolkjes, prachtige zonnestralen die door de bizarre patagonische wolken de gletsjer kleurden,...spijtig genoeg genoten honderden dazen en muggen mee van het pracht-schouwspel, en van ons, :(...
De derde dag was wat rustiger. We sliepen in een campement waar iedereen (je komt steeds dezelfde mensen tegen, we waren met +/- 15) wat onrustig werd voor de volgende ochtend. We moesten nl. een bergpas over die bekend staat om zijn rukwinden, zomerse sneeuwstormen(!) en steile 700m diepe afdaling. Door die zenuwachtigheid hing er een zeer speciale sfeer in het campement. De nervositeit werd er dan maar af-gekaart (eindelijk vond Gwen iemand die van haar kon winnen met zenuwen :P). De volgende ochtend was iedereen al snel in de weer met ontbijten en opkramen om de berg zo vroeg mogelijk te bemeesteren. Het stijgen verliep vlotter dan gevreesd (met dank aan de ondertussen weer rechte stokken, bravo Jonas), maar de wind werd heviger per meter!! (al ooit een mot gekregen van een lint van je rugzak?!?! het doet zeer!!, en terugslaan helpt niet) Met veel moeite en een hevig gevecht tegen de wind bereikten we uiteindelijk de bergkam.... ongelofelijk!!! Voor, naast, en vooral onder ons kwam er een super grote prachtige gletsjer tevoorschijn, gevoedt door kleinere gletsjers die erop uitmonden. (Check zeker het filmpje ooit eens (beetje te traag internet nu)!!!) Een Chileense kerel die iets na ons de top bereikte begon er spontaan van te wenen :/
De afdaling was minder gevaarlijk dan gevreesd, er waren trapjes gemaakt in de geërodeerde grond die het glijden tegenhielden. Die trapjes hadden spijtig genoeg wel geen rekening gehouden met mensen met korte beentjes (ja, rara wie) en het waren er zóveel dat zelfs mensen met lange benen (den andere) kniepijn kregen!!! De dag zelf verliep vlotter dan gedacht, maar de dag erna voelden we ons precies twee versleten dweilen die met moeite op hun voeten konden staan. We stopten dan ook wat vroeger dan gepland en campeerden in de grootste camping van het park. Uit vermoeidheid hadden we al het vers gekochte eten (eindelijk nieuwe koeken, chocola, brood!!,...) in de voortent laten liggen met alle gevolgen van dien. Midden in de nacht schrok Gwen wakker van een knagend geluid ... en ja... aan al ons lekkere eten was gepeuzeld door een muis of rat. Aangezien hier een virus heerst onder die beesten dat gevaarlijk is voor de mens moesten we dus al dat eten weggooien. Uit angst voor nog meer schade legden we rugzakken en alles in de binnentent (en die is al zo klein!!!) met als gevolg dat die kleine knaagdiertjes aan ons binnentent begonnen knagen, erover en op liepen en ons dus een hel van een nacht bezorgden!!!
De dag erna konden we onze tent opstellen in het begin van een vallei om vervolgens zonder rugzak (vandaar het zweven!!!) naar de Valle Francés te gaan kijken. Geen woorden zijn goed genoeg om dit te beschrijven!!! Kijk naar de foto`s als je`t wilt weten. (oma en opa: dubbelklik rechtsbovenaan op de diavoorstelling :)
En dan, last but not least... de 7de dag 25km gewandeld om toch aan het campemento Torres te kunnen slapen zodat we ´s ochtends om zes uur konden opstaan en klimmen (alweer, en dan nog zonder ontbijt!!) naar een prachtig uitkijkpunt op ... jaja, de Torres... Deze zijn hét uitgangspunt van het park, en terecht! Wanneer de zon net van achter de horizon komt piepen krijgen die granieten torens een prachtige donkerrode gloed over zich en weerkaatsen die op mens en foto!!

Groetjes van de moe, maar tevreden JenG...

Van zot naar ZOTTER!!!

Het eiland Chiloë lijkt ondertussen al ongelofelijk lang geleden.... We wouden van het zuiden van het eiland een boot nemen naar Chaíten, een minuscuul stadje aan de voet van een prachtig nationaal park (eigendom van de north face-oprichter), maar tzou patagonie niet zijn als er niet iets in de weg zat natuurlijk... Een vulkaan vlakbij Chaíten had in juli 2008 zijn gal gespuwd: het dorp is nu helemaal verlaten, het nationaal park amper bereikbaar, en de boot vaarde maar eens per week uit(natuurlijk 5 dagen nadat wij hem wouden nemen). Dus: plannen helemaal omgegooid!

Argentina, here we come!!!! De mensen zijn hier een stuk vriendelijker en relaxer, echte koffie, HEERLIJKE STEAK, vele goeie campings, ....

Eerste stop: Bariloche. Hét toeristische chocolade-stadje van Argentinië. Beetje overdonderd door al de toeristen (in Chile waren er niet zo veel) maar een PRacHtiGe trektocht gemaakt in het Nationaal Park Nahuel Huapi. Over bergkammen naar gletsjermeertjes, sand-skaten uitgevonden (ongelofelijk grappig om via grind behoorlijk stijl naar beneden te stappen en dus glijstappen van 2 meter te nemen en gelukkig door de zware rugzak op je kont terechtkomen als je je evenwicht verliest), een ongelofelijk prachtig uitzicht gezien, doodmoe de laatste kilometer voor de kampeerplaats in de modder zakken (met de nodige slappe lach tot gevolg)...

Bariloche is ook bekend als een van de beste plekken om te parapenten (met een soort parachute van een berg springen, met een ervaren kerel erbij natuurlijk) maar de sterke wind bracht roet in het eten...

We zijn dan maar terug even de grens overgestoken naar Chile om in Futaleufú te gaan raften. Twas onze eerste keer, maar zeker niet de laatste!!! Golven van 1 à 2 meter hoog waardoor je luchtpeddelt (ipv waterpeddelt), om dan naar beneden de volgende golf in te duiken (en ijskoud water in je decolleté te krijgen),... heerlijke adrenaline tot gevolg... Gelukkig waren we weer omgeven door ervaren mensen en extra catamaran en kajak om zwemmende toeristen op te vissen (is gelukkig niet nodig geweest!!)

Terug in Argentinië een grote zuidelijke sprong genomen. Er is meer dan 1000km naar beneden ,niets meer te zien dan patagonische steppe, patagonische steppe en, jaja, patagonische steppe... De weg bestaat uit niet meer dan een grindbaandje waar je gedurende 27h een zeer pijnlijke kont van krijgt!!! Zeer afwisselend was het wel als de buschauffeur ineens zei dat we gedurende 5h moesten wachten want hij ging eventjes een ommetoertje maken. Toegekomen in El Chaltén (Parque Nacional Los Glaciares) om 9h ´s ochtends en dan maar gelijk met de volgende trektocht begonnen. Het zuidelijk patagonië staat erom bekend een ongelofelijk onbetrouwbaar klimaat te hebben, en vele toeristen krijgen de zotte bergen Cerro Torre en Fitz Roy dan ook niet te zien door wolken, regen, stormen.... Maar we hadden chance!!! De eerste wandeldag super zonnig met een ongelofelijk uitzicht op het einde!!! De Cerro Torre is 1 van de 5 moeilijkst te beklimmen bergen op aarde en dat zie je!!! Hij stijgt 1000-en meters uit boven gletjsers, lagune´s en, vooral, ons!!! De volgende ochtend wouden we een onderdeeltje van ons vuurtje veranderen omdat we met kerosine (?!?! I know?!?!) wouden werken ipv wasbenzine. Jonas met zijn kop-zonder-koffie een minuscuul klein onderdeeltje laten vallen tussen zand, takjes, blaadjes, ... 3,5 gefrustreerde zoek-uren later bijna opgegeven en dan: GEVONDEN!!!! --> eindelijk koffie, ontbijt en wandeling verder zetten!!! De Fitz Roy bleef verborgen achter regenwolken, dus een avondje in de tent gebeden dat het de dag erna ging opklaren, en ja!!! De volgende ochtend werd het hele campement enthousiast wakker en na een lastige steile beklimming van 450m zagen we hem in al zijn glorie: AMAI!!!! Onbeschrijflijk mooi!!!!

Vervolgens zijn we in speed-tempo teruggestapt naar het dorpje om de bus te halen naar El Calafate. Na vijf dagen zonder douche, enkel wc op bus of pit-toilet (een wc-kot met in de plaats van een wc een gat in de vorm van een wc, slipperige doorbuigende bodem en angstige val-visioenen, om over de reuk nog maar te zwijgen) een héérlijke douche genomen!! Morgen gaan we naar zo ongeveer de beroemdste gletsjer ter wereld, de Perito Moreno, gaan kijken om dan verder koers te zetten naar Torres Del Paine (weer even Chile) een naar-het-schijnt prachtig nationaal park en een super-trektocht (tussen de 1000-en andere toeristen).

JenG

ps: voor sommigen klinken we misschien een beetje achterlijk, maar we hebben ontdekt dat de zon hier in de andere richting draait!!!! Oost-noord-west ipv Oost-zuid-west?!?!?! De wereld gaat voor ons open...

Herenigd......

`t Is zover, na drie maanden gemis zijn we weer samen..... De eerste dagen in Santiago gespendeerd aan elkaar, en de praktische zaken van de reis (vlucht verzetten (we komen als het goed is eind september terug), topografische kaarten kopen, beseffen dat Gwen veel te veel kleren mee heeft), en verder genieten van de dertig graden (en meer) en ook van de zeer aangename stad!!!!

Na Santiago naar Talca en het bijhorend nationaal park gehopt. Onderweg ernaartoe verloor Jonas zijn netgekochte supergoeie zonnehoed.... met alle gevolgen van dien:
De eerste dag in het nationaal park een super prachtige wandeling gemaakt van 20 kilometer in de felle zon, en aangezien Jonas zijn hoed kwijt was droeg hij die van Gwen, en zo nam hij ook de zonneslag over want blijkbaar is die hoed veel te versleten....
Het volgend nationaal park leek veelbelovend met een prachtige vulkaan. Toch bleek het aanpassen aan het zuid-amerikaanse klimaat, eten en bergwater niet zo evident. Een volledige nacht op de wc voor Jonas weerhield ons ervan de vulkaan te trotseren, maar de gastvrouw van het pensionnetje was gelukkig moeder van 7 kinderen en verzorgde jonas dus fantastisch goed...

Om het lot niet te tarten blijven we nu even weg uit de nationale parken en bevinden we ons op Chiloé, een groot en prachtig eiland, omringd door enorm veel zalmkwekerijen en gevuld met heerlijke zeevruchten-restaurantjes. Curanto is dé plaatselijke specialiteit, een bord vol verschillende soorten vlees en zeevruchten, ondergronds gebakken tussen stenen, bedekt door grote bladeren (zie foto´s) en daarenboven ongelofelijk verslavend!! Nog nooit zo grote oesters op ons bord gehad, tzijn gelijk biefstukken :-)

Verder nog naar bossen gaan kijken die door een aardbeving (in 1960) 2 meter gezakt zijn en daardoor in zeewater gestorven zijn, een zeehondje te vriend gemaakt, heerlijke kustwandelingen, een zotte maar zeer (beetje te) vriendelijke gastvrouw, .... Lekker genieten dus!!

We missen jullie ondertussen al een beetje, maar genieten toch met volle teugen!!!!!!!

Vele zeevruchten-kusjes,
JenG