Twee weken om nooit te vergeten...

Beste menschen,

Waar moeten we beginnen?!... Het noorden van Argentinië was ongelofelijk prachtig!! Een klein dorpje gelegen aan een zeven-kleuren-berg waar we wat te lang bleven plakken door wc-probleempjes. Vervolgens even snel-snel een dag een stadje willen bezoeken met alle gevolgen van dien (snel reizen kúnnen we gewoonweg niet)... Eerst een heerlijke wandeling, deze keer mét gids, naar prachtige grotten met een nog prachtiger uitzicht over de Quebrada Huamahuaco (werelderfgoed en niet voor niets!!!!). Na deze zeer vermoeiende vier uur durende, 8km lange wandeling wouden we een frisse pint gaan drinken. De eigenaar van het restaurant begon op een saxofoon en panfluiten te spelen met als gevolg een gesprekje over muziek. Toen hij doorhad dat Jonas geluidsingineur was bood hij ons een kamer aan en een opname voor de volgende dag. Gevolg: vier nachten gratis blijven plakken met veel muziek en heerlijk eten, goede geluidsopname (bravo Jonas), gezelligheid tot een gat in de nacht met een toffe Brusselaar en de eigenaar, en Arne en Ruth die ons weer eens inhaalden...
De eigenaar en tevens muzikant had 25 jaar in Parijs gewoond en was verzot op de Belgische (nu het land nog bestaat moet ik het wel eens vermelden ;) mosselen met friet. Ik met mijn grote mond: "als je aan mosselen geraakt maken wij ze klaar". Een telefoontje naar een taxi en vier uur later(middernacht) kwamen de gevraagde 4kg (toch ok voor 6 mensen?) aan. Wat bleek: 4kg diepgevroren mosselen zonder schelp. De vrouwen uit de keuken keken wat raar op van drie belgen met een grote zak mosselen in hun hand en vragende blikken "wat doen we ermee"? Uiteindelijk nog een lekkere mosselbrei gemaakt, frieten in een frituur op gas(!) waar het frietvet overliep .... Onze stempel plakt nog steeds op de 3 kg mosselen in hun diepvries (empanadas met mosselen, waarom niet?!).

Om de snelheid in het reizen toch iets te verhogen hebben we de volgende dag met zen vieren de slepende tocht naar Bolivia gemaakt. Buiten enkele kleine Zuid-Amerikaanse, of misschien toch eerder Boliviaanse, probleempjes zijn we wonderbaarlijk goed in Bolivia geraakt. (ik kreeg grappig genoeg 88 dagen ipv 90 omdat ik pas 2 januari uit het land ging :/

De hoogte in Bolivia zorgde voor hilarische slappelach over de simpelste kleinigheden...
Vanuit Tupiza boekten we een toer (niet bij ons hostel, wat niet echt in goede aarde viel, bijna buitengegooid?!) via prachtige "vanalles" tot aan hét Salar de Uyuni (=1/2 van België, oppervlaktegewijs dan). De dag voor het vertrekken informeerde de toerorganisatie ons dat er een klein probleempje was... de dorpjes rond het salar hebben nog steeds geen elektriek en hadden alle wegen naar hét salar geblokkeerd. Aangezien de toer toch niet zó goedkoop is en het salar hét hoogtepunt stonden wij er natuurlijk op dat we er gingen geraken. De vrouw van de organisatie wou de toer afblazen wegens té gevaarlijk (hoorden we achteraf) maar haar man, en tevens gids, dacht er anders over. Dus de volgende dag met 2 auto's, een gestresseerde gids/chauffeur en een fantastische kokkin/vriendin vertrokken we.
Na wat hoogteziekteprobleempjes: voor de ene op de wc, de andere in het hoofd (amai tis gelijk dat je ogen er uit worden geduwd: blijkbaar heb ik toch veel hersenen ;o) (coca bladen zijn trouwens een geschenk uit de hemel!!! maar zéker geen drugs!!) overwon de prachtige natuur alle andere zorgen. Vele uren in de 4*4 maar prachtige omgeving, zalige mensen, veel ironische spaanse grapjes en weer eens veel israëliers...

De avond voor we de wegblokkades doorgingen kregen we op onze donder van de gids. Wij stelden ons vragen bij de veiligheid van de auto, die water lekte, en ook over de algemene veiligheid. Volgens de gids was het onze negatieve ingesteldheid die de auto deed stilvallen en het was dus allemaal onze schuld. Dus zijn we vanaf toen enkel positieve dingen beginnen zeggen (absoluut niet dat we negatief waren maar de mensen zijn hier zeeeeer bijgelovig/gevoelig).
Die nacht heeft onze gids bijna niets geslapen en liep hij stijf van de zenuwen. We begonnen richting wegblokkades te rijden met af en toe een pauze om met de verrekijker een berg op te klimmen en te zoeken naar mensen. Op een bepaald moment zagen we twee mensen zitten, de
gids maakte direct omkeer en de auto van een andere organisatie "vloog" gewoon weg. Onze tweede auto en gids waren iets rustiger en zagen dat het twee toeristen waren met de fiets, dus off we go again. Iedereen een kant om te kijken, wij zeiden "als het te gevaarlijk is
gaan we gewoon terug" maar daar luisterde hij niet naar...
Uiteindelijk hadden we oere-change en waren ze net aan het overleggen met de overheid dus zijn we kunnen doorrijden maar pas echt achteraf kregen we te horen dat het eigenlijk niet zo een slimme zet was. De dag ervoor waren van verschillende auto's de ruiten ingegooid...
Maar einde goed al goed, we hebben er een super ervaring aan overgehouden en zijn nooit zo blij geweest een zoutvlakte te zien (niet dat we er al ooit een gezien hadden)!!!
Het lesje van de week: "con confianza y positivismo todo será posible!!!"

In Uyuni zelf is niet veel te beleven, dus direct (hora bolivia natuurlijk) een bus naar Potosi gepakt. Na de Argentijnse bussen weer eens een héle ervaring om 7h lang met je knieën in je nek te zitten!!
Potosi was ooit één van de meest bevolkte steden ter wereld. De Spanjaarden haalden hier zodanig veel zilver uit de bergen dat ze er een brug mee naar Europa hadden kunnen bouwen en nog over zouden gehad hebben. Er zijn toen in 300 jaar 8 miljoen mensen gestorven door de verschrikkelijke werkomstandigheden. De mijnen bestaan nog steeds, ook al is het meeste zilver verdwenen. En natuurlijk bestaan er dan ook organisaties die je ermee naartoe nemen. En zoals de flyer zei: " 't is niet voor woessies!!"
De werkomstandigheden van die mensen zijn niet te omschrijven. Met hamer en bijtel hakken ze gaten in de muur waarin ze dynamiet steken (die je voor 2 euro op straat koopt!?*#).
Ze trekken en duwen daar met 4 man een kar van 2 ton voort, ze dragen de stenen op hun rug en kruipen zo naar buiten... Wij bestierven het al bijna van ademnood door er gewoon te zijn, te kruipen, te stappen, .. Die mannen die daar werkten zagen er half dood uit, kauwend op coca (zoals de gids zei, er is daar binnen geen Mc Donald) en half gedrogeerd van het weinige eten, het gebrek aan zuurstof en het jarenlange afzien. Iedereen die daar werkt krijgt na 10 a 15 jaar zwarte longen of longkanker, de levensduur is maximum 45 jaar, gemiddeld 45 doden per jaar, sommigen beginnen daar te werken op hun 11 jaar... nog echte koloniale toestanden!!!
We voelden ons van tijd idiote toeristen, maar de mijnwerkers zijn er eigenlijk zeer blij mee. Tien procent van hetgeeen wij betaalden ging naar hun, onze gids had zich kunnen opwerken van mijnwerker naar gids (maar zijn longen waren al kapot: bloed ophoesten) en toeristen
nemen als cadeau frisdrank en dynamiet mee, waar die mensen super content mee zijn. Dus toerisme kan toch nog iets of wat zijn steentje bijdragen ...

En dan hebben we nóg iets te vertellen... Eind juni komen we terug!
We doen nu nog Bolivia grondig en een stukje van Peru en dan komen we naar belgenland (als het nog bestaat tenminste). We zouden tegen de 21/22 juni dus terug zijn.
Couleur cafe is de 25/26/27 dus dan moeten jullie ons weer drie dagen missen, of mee gaan feesten ?!?!?!?!?!?!
We moeten ons hoofd er nog wat naar zetten en beseffen dat we al heeeeel wat gezien en beleefd hebben en nog gaan doen in de komende 2 maanden, en de rest is voor een volgend reisje...

Greeeeeeeeeeeeeeeeeeeeettttzzzzzzzzzzzzzzzzz.....
JenG

Van vanonder naar vanboven.

Na onze onvergetelijke trektocht in zuid-Chilé zijn we via de oostkust van Argentina langzaamaan naar boven beginnen klimmen. De eerste stop was Rio Gallegos, een niet-echt-veel-betekenend stadje maar goedkoop en goed om wat te bekomen van de zware week. De camping was nogal ver van het stadje en zeer lawaaierig. De tweede nacht was een regelrechte hel: midden in de nacht werd Gwen wakker van geweerschoten die precies alsmaar dichterbij kwamen. Na veel moeite eindelijk Jonas wakker gekregen die met zijn slaperig hoofd er enkel een: "'t is nie gelijk ofda 'k er iets aan kan doen hé" uitkreeg en dan lekker verderdutte. Na vele slapeloze uren werd het licht.. dan toch maar eens aan de poetsvrouw gaan vragen wat er gebeurd was... die vrouw kwam bijna niet meer bij van het lachen: er was een verjaardagsfeestje geweest en ze hadden balonnen kapotgestoken :/

De afstand van het zuiden naar Buenos Aires is ongelofelijk groot en de bussen behoorlijk duur, dus besloten we een stukje te liften. De eerste persoon die we aanspraken ging met zijn truck onze richting uit. Met een super toffe Argentijn (en zijn oplegger vol nitrogeen/stikstof) aan 80km/u , gedurende 2 dagen door de eeuwigdurende steppe tot aan Puerto Madryn.

Puerto Madryn ligt vlakbij een schiereiland dat 1 groot natuurpark is. Tussen juni en december zijn er ongelofelijk veel walvissen, nu zaten er (enkel) zee-olifanten, pinguïns, zee-leeuwen en wie veel geluk had kon een orca-attack op een jong zee-leeuwtje meemaken. De afstanden waren weer eens enorm en we hadden een auto gehuurd waarmee we over of door de gravelbaantjes moesten, maar al die beesten waren ongelofelijk fantastisch om te zien, wel spijtig van de missing free willy...

De laatste avond op Puerto Madryn lekker romantisch iets gaan eten in het stadje en dan gewandeld naar de camping enkele km verder. Daar moeten vaststellen dat onze tent open stond en de meeste spullen er rond lagen... blijkbaar niet de eerste keer dat er gestolen werd op de camping. Na veel gezoek bleek dat enkel onze electronische apparaten weg waren (Gwen haar oud fototoestel, al onze opladers, mp3, ...), de politie werd er bijgehaald en deed 3 minuten alsof ze sporen zochten om vervolgens weer met de noorderzon te verdwijnen. Na een hevige discussie de volgende ochtend zijn we weggegaan zonder te betalen en hebben we dan toch maar een bus genomen naar Buenos Aires. Daar werd Gwen haar middagdutje verstoord door het begin van het hoogtepunt van de busrit: bingo!! En wie won er en moest met haar slapende kop "bingo" roepen en midden in de bus het applaus in ontvangst nemen?! Gwen natuurlijk... en een lekker flesje wijn gekregen!!

De grote stad vroeg wat aanpassing... straten van 13 of meer rijvakken, telkens op je hoede zijn, drukte-drukte-drukte. Zoals Jonas het goed verwoordde: het was als een reisje in een reisje. En wat moet een mens doen in Buenos Aires? Ten eerste voetbal: niet minder dan Boca Jr vs River Plate (voor de leken: dé 2 grote rivalen van Buenos Aires en eigenlijk gans Argentinië) speelden dat weekend. Dus dan konden we niet anders dan ernaar gaan kijken natuurlijk! De tickets waren een regelrechte zakzetterij, maar als buitenlander kan je onmogelijk zelf je ticket gaan kopen, dus er zat niets anders op. De dag van de voetbal begon met een ongelofelijke stortbui, we gingen met de organisatie naar het stadion en moesten daar nog enkele uren wachten terwijl de temperatuur onder het volk begon te stijgen... ongelofelijk om te zien hoe de mensen daar in opgaan!! Na 9 minuten wedstrijd bleek het veld veel te nat te zijn door de aanhoudende regen, dus dan werd spijtig genoeg de wedstrijd stilgelegd... Gelukkig bleek de replay enkele dagen later en bleven de tickets geldig. Ons tripje in de grote stad werd dan maar wat verlengd en de volgende wedstrijdpoging bracht volledig waar voor zijn geld!!!! Bij het zoeken naar de ingang (de organisatie wou ons niet nog eens begeleiden) kwamen we ineens tussen de River-fans terecht (en jonas droeg natuurlijk een Boca-T-shirt) zelfs de politie werd paniekerig en riep: LOPEN (ma dan in`t Spaans natuurlijk)!!!
Buiten de liters spuug en cola die we over ons kregen (de River fans zaten boven ons en hun trap werd enkel afgesloten door sterk gaas dat spijtig genoeg veel vocht doorliet) was de wedstrijd ongelofelijk!!! En we wonnen met 2-0!!!!
Buiten voetbal is er natuurlijk ook tango. We gingen zoals het de goede toerist beoogd een les gaan volgen met hilarische taferelen tot gevolg!!! Maar 't was de max!!!! Nog vele leuke marktjes en optreden, super toffe mede-toeristen in het hostel, ....

Toch waren we blij de stad weer achter ons te laten! Om wat te besparen en kwestie van eens wat anders te doen namen we ipv de super comfortabele bus een trein :/

Die trein doet er veel langer over (30h ipv 13h) en was weer een hele ervaring!! De planten die rond de treinsporen staan worden blijkbaar absoluut niet gesnoeid.. af en toe kwam ons zelfs iemand zeggen dat we de ijzeren roosters/rolluiken voor de ramen dicht moesten doen.. het was alsof we midden door het oerwoud reden met krakende, zwiepende takken die tegen de randen sloegen!! Met een pijnlijke kont en nog 5h bus kwamen we in Puerto Iguazu aan: hitte, zwembaden, prachtige natuur... een andere wereld!!!

De wereldberoemde watervallen zijn ongelofelijk!!! Het water stort met zo een kracht en zo een hoeveelheid naar beneden dat het weer even hoog opspetst en een wolk waterdamp je kletsnat maakt. We konden, samen met de 1000den andere toeristen genieten van allerlei wandelpaadjes om en rond de enorme watervallen... Na enkele uren nam de irritatie spijtig genoeg de overhand. Sommige toeristen zijn echt dóm: het hangt er vol verbodsborden waarop staat dat je de miereneters niet mag voederen omdat ze agressief worden.. en wat doen ze dan: een stukje hamburger op hun geliefde baby leggen zodat het beestje lekker dicht komt voor de foto..."%!$#

Vervolgens richting een klein dorpje met Jesuïtenruïnes (die niet al te interessant waren). Maar het dorpje, de mensen en de camping/hostel waren fantastisch!!! Een weekje uitzieken, 2 vrienden uit Gent (Annie en Utchi (AKA Arne en Ruth) ;) opwachten en dan lekker chillen, pingpongen, zwemmen, kickeren, ... , entonces: zalig vakantie-doen!!!!

Nu zitten we in Salta in Noord-Argentinie achter een pc, en zetten we van hieruit traagjes onze weg naar Bolivia verder. Het klimaat, de omgeving en de mensen zijn hier weer helemaal anders en we doen ons best (`t is niet echt moeilijk ;) een vleesreserve aan te leggen want in Bolivia is dat gene vette ;)

De foto's moeten jullie deze keer wegens virus-perikelen missen, we zetten ze er de volgende keer wel bij.

xxxxxx