De aarde beefde en wij zweefden...

Eerst en vooral dus een berichtje om te melden dat wij absoluut niets van de aardbeving gevoeld hebben!!! Wij zaten voor acht dagen in een nationaal park Torres del Paine in het zuiden van Chili en dus zeer ver van Santiago. We hoorden pas drie dagen na datum wat gebeurde en hoopten dat jullie niet te ongerust waren...

Maar niet enkel daardoor zo een snelle update van de blog, ook omdat we de laatste dagen zoveel gezien, gevoeld, geroken en ervaard hebben dat we dat liefst zo snel mogelijk noteren en delen!!!

De grote gletsjer, Perito Moreno, waarnaar we in Argentinië gingen kijken, was ongelofelijk prachtig en impressionant!!! Spijtig genoeg was het daar net Disneyland... 1000en toeristen liepen achter voor en tussen ons foto´s te nemen en te filmen, en, misschien zeer uitzonderlijk, ook eens te kijken!! (jaja, we weten het, wij hebben ook veel foto´s...)
Die gletsjer is zo bekend door onder andere zijn grootte: zijn voorkant is 5km breed en hij steekt 60 meter boven het water uit, maar vooral door zijn vooruitgang. Het is één van de weinige (zoniet de enige) gletsjers ter wereld die nog vooruit gaat, ongeveer een 2 meter per dag. Door die vooruitgang vallen er constant grote stukken ijs met een ongelofelijk gedreun in het water (spijtig genoeg is licht sneller dan geluid en moet je geluk hebben net de goeie kant uit te kijken). Maar niet alleen dat, hij blokkeert om de enkele jaren een deel van het meer waar zijn smeltwater samenkomt en het water zorgt na een tijd voor zoveel druk dat de gletsjer breekt (eigenlijk meer BREEKT). Dit gebeurd maar om de +/- 4 jaar en je moet dus zeer veel geluk hebben dat mee te maken....

En dan, .... eerst weer even de grens over naar Chili .... Torres del Paine. Het bekendste en enige winstgevende nationaal park van Chili. Je kan kiezen tussen de trektochten "W" of "O". De O gaat helemaal rond het gebergtemassief om daarna samen te komen met de W (zo genoemd door zijn vorm) waarbij je dieper de valleien in kan om alles van dichtbij te beschouwen. We kochten wandelstokken (jaja, echte pro´s geworden :) en jonas een nieuwe rugzak. Vervolgens gingen we voor 8 dagen de wilde natuur in... 130 km in 7.5 dagen op en neer, en dat op enkel instant voeding!!!
De eerste dag liepen we in zeer rustig en plat terein met de torens op de achtergrond en donzige oranje, gele en rode hommeltjes die zoemden rond de bloemetjes. Aan het idylisch jodelen en huppelen door de weide kwam op dag twee al spoedig een einde. Langzaam aan begonnen we te klimmen tussen bergmeertjes en heuveltjes (en vallen in de modder waardoor mijn stok al snel plooide, toch niet zo een echte pro, ;). Plots zagen we in de verte boven ons een lichtblauwe reuzachtig, glimmende gletsjer opdoemen die prachtiger werd naarmate we dichterbij kwamen. We sliepen uiteindelijk aan de rand van het afwateringsmeer van die gletsjer en zagen regenboogwolkjes, prachtige zonnestralen die door de bizarre patagonische wolken de gletsjer kleurden,...spijtig genoeg genoten honderden dazen en muggen mee van het pracht-schouwspel, en van ons, :(...
De derde dag was wat rustiger. We sliepen in een campement waar iedereen (je komt steeds dezelfde mensen tegen, we waren met +/- 15) wat onrustig werd voor de volgende ochtend. We moesten nl. een bergpas over die bekend staat om zijn rukwinden, zomerse sneeuwstormen(!) en steile 700m diepe afdaling. Door die zenuwachtigheid hing er een zeer speciale sfeer in het campement. De nervositeit werd er dan maar af-gekaart (eindelijk vond Gwen iemand die van haar kon winnen met zenuwen :P). De volgende ochtend was iedereen al snel in de weer met ontbijten en opkramen om de berg zo vroeg mogelijk te bemeesteren. Het stijgen verliep vlotter dan gevreesd (met dank aan de ondertussen weer rechte stokken, bravo Jonas), maar de wind werd heviger per meter!! (al ooit een mot gekregen van een lint van je rugzak?!?! het doet zeer!!, en terugslaan helpt niet) Met veel moeite en een hevig gevecht tegen de wind bereikten we uiteindelijk de bergkam.... ongelofelijk!!! Voor, naast, en vooral onder ons kwam er een super grote prachtige gletsjer tevoorschijn, gevoedt door kleinere gletsjers die erop uitmonden. (Check zeker het filmpje ooit eens (beetje te traag internet nu)!!!) Een Chileense kerel die iets na ons de top bereikte begon er spontaan van te wenen :/
De afdaling was minder gevaarlijk dan gevreesd, er waren trapjes gemaakt in de geërodeerde grond die het glijden tegenhielden. Die trapjes hadden spijtig genoeg wel geen rekening gehouden met mensen met korte beentjes (ja, rara wie) en het waren er zóveel dat zelfs mensen met lange benen (den andere) kniepijn kregen!!! De dag zelf verliep vlotter dan gedacht, maar de dag erna voelden we ons precies twee versleten dweilen die met moeite op hun voeten konden staan. We stopten dan ook wat vroeger dan gepland en campeerden in de grootste camping van het park. Uit vermoeidheid hadden we al het vers gekochte eten (eindelijk nieuwe koeken, chocola, brood!!,...) in de voortent laten liggen met alle gevolgen van dien. Midden in de nacht schrok Gwen wakker van een knagend geluid ... en ja... aan al ons lekkere eten was gepeuzeld door een muis of rat. Aangezien hier een virus heerst onder die beesten dat gevaarlijk is voor de mens moesten we dus al dat eten weggooien. Uit angst voor nog meer schade legden we rugzakken en alles in de binnentent (en die is al zo klein!!!) met als gevolg dat die kleine knaagdiertjes aan ons binnentent begonnen knagen, erover en op liepen en ons dus een hel van een nacht bezorgden!!!
De dag erna konden we onze tent opstellen in het begin van een vallei om vervolgens zonder rugzak (vandaar het zweven!!!) naar de Valle Francés te gaan kijken. Geen woorden zijn goed genoeg om dit te beschrijven!!! Kijk naar de foto`s als je`t wilt weten. (oma en opa: dubbelklik rechtsbovenaan op de diavoorstelling :)
En dan, last but not least... de 7de dag 25km gewandeld om toch aan het campemento Torres te kunnen slapen zodat we ´s ochtends om zes uur konden opstaan en klimmen (alweer, en dan nog zonder ontbijt!!) naar een prachtig uitkijkpunt op ... jaja, de Torres... Deze zijn hét uitgangspunt van het park, en terecht! Wanneer de zon net van achter de horizon komt piepen krijgen die granieten torens een prachtige donkerrode gloed over zich en weerkaatsen die op mens en foto!!

Groetjes van de moe, maar tevreden JenG...