Most dangerous road...

Na veel getwijfel en uitstel heb ik dan toch de oude weg naar Coroico afgefietst. Die weg is enkele jaren geleden uitgeroepen tot ´´the most dangerous road in the world`´ door ... (weet het niet meer, maar iets officieels). Dit omdat de weg 1 auto breed is en de afgrond ernaast honderden, zoniet duizenden meters diep. Ook door regenval en de bijkomende grondverplaatsingen is die weg niet echt betrouwbaar, het is dan ook zand met stenen, alles behalve asfalt. Aangezien er zoveel auto's en bussen de afgrond indoken hebben verschillende internationale instanties geld gegeven om een nieuwe weg aan te leggen. Die nieuwe weg is 2 auto´s breed en met asfalt, allee ja, op de meeste plaatsen want door weer de grondverplaatsingen is het niet eeuwigdurend. Ze hebben 20 jaar aan die nieuwe weg gewerkt en schatten dat hij binnen 20 jaar niets meer waard is...

Maar dus, helm, fluopakje en veel andere bescherming aan en super veel uitleg over hoe je moet fietsen en waar de gevaarlijke bochten zijn en dan van 4700m hoogte fietsen, of liever remmen, naar 1200m over een afstand van 65km!!!!!!! Stel je voor!!! In het begin bijna in men broek gedaan... Je moet die fiets ook goed leren kennen, aangezien het fietsen zijn met zeer veel vering en versnellingen, en de weg een beetje aanvoelen, net als jezelf leren vertrouwen... Maar na de eerste verkrampte uurtjes is het ongelofelijk fantastisch!!! Aangezien we van de hoge altiplanos de amazone induiken komen de geuren, de warmte, de bomen en beestjes je allemaal tegemoet.... een ongelofelijke ervaring!!!! Op het laagste punt kwamen we toe in een dieren-rescue-plaats (sorry door al die talen kan ik niet goed meer uit men woorden). In enkel geval, tis een plaats waar verwaarloosde of gewonde dieren (vooral aapjes) worden opgevangen en verzorgd. Daar kregen we een heerlijke lunch en mochten we in het zwembad plonsen (zeer raar om op enkele uren van de winderige en koude hoogte in de zweterige en heerlijke yungas (voor-amazone) te zitten...) Nadien kregen de aapjes de kans ons armbanden (allee ja, de mijne) op te eten en aan ons haren te treken. Heerlijke plaats met veel vrijwilligers en prachtige omgeving!!!

En dan, mijn laatste werkdag gehad met de uberschattige kindjes, mijn examen spaans gemaakt (76%!!!), genoten van de vakantie en lekker aan christmas-shopping gedaan (de eerste keer in mijn leven!!).
Kerstmis is hier ook behoorlijk anders dan in België.... Op de 24ste maakten we het typische kerstgerecht: picana. Dat is een soort super stoofpot. Er zit in: kip, koe, lam, aardappelen, choclo (een witte zeer vlezige maïs), gedroogde aardappel (dat is iets typisch van hier om de aardappel langer te bewaren, je hebt witte en zwarte en het smaakt zeeeeeer bizar en naar alles behalve aardappel), een beetje groentjes en een lekker sausje. Dan wordt de kerststal opgezet: maria en jozef waren aanwezig (de koning waren zoek) en het kindje jezus werd om middernacht erbij gezet. Het is hier blijkbaar ook de gewoonte dat ze elk jaar een speelgoedje kopen voor het kindje. Dus de kerststal was groter dan 1m2 met allerlei onnozele speeltjes erbij: autotjes, de simpsons, beestjes, ... Om 24h wordt gebeden rond de kerststal (ik stond erbij en keek ernaar ;) en wordt er normaal gezien ook gegeten. Maar aangezien dat we op hora boliviana begonnen koken was het maar klaar om 2h ´s nachts... Doodmoe eten en dan het bed in.
Op kerstdag zelf wordt voor de lunch nogmaals hetzelfde gegeten. Er waren dan nog wat mensen op bezoek en ik ben het stilletjes afgedropen om even met een vriendin uit de kerstsfeer in de cafeesfeer te zitten. Toen ik enkele uren later thuiskwam lag een bezoeker te pitten op zen stoel, anderen zaten te zingen en gitaar te spelen met veeeeelllleee flessen drank op tafel...

Maar, mijn tijd hier in La Paz zit er bijna op.... Nog enkele daagjes, een spetterend nieuwjaarsfeest en dan richting Santiago. Heb besloten het met de bus te doen, en er dus vier dagen over te doen zonder idee wanneer ik mijn bussen heb aangezien je hier niet kan reserveren... Lekker spannend dus!!!! Op 6 januari komt jonas toe in Santiago, en vanaf dan is het wij en niet meer ik.... JOEPIE....

!!!!!!!!!!!Geniet van jullie feestdagen en maak er een fantastisch 2010 van!!!!!!!!!!!

Van infectie naar infectie naar 5700m!!

Helo Helo,

Tis alweer een tijdje geleden... Allereerst wel super bedankt aan alle lieve reacties!! Tis altijd leuk iets te horen van het Belgenland.

Na men tripje naar Samaipata ben ik dus drie weken van de ene infectie in de andere gesukkeld... Of een infectie nu zo serieus is weet ik niet want het minste dat je hebt noemen de dokters hier een "infectie". Door de hoogte van La Paz en daardoor ook het rare klimaat en moeilijkheid van je lichaam om te recupereren sleept alles hier wel lang aan. En om even het misverstand op te helderen: ik heb NIET in het ziekenhuis gelegen!!! Het waren vrienden hier die op ons reisje naar Coroico een of andere parasiet hebben opgelopen en hun buik zat vol eitjes (ekkes), ze hadden erboven ook nog salmonella opgelopen, zei lagen dus in het ziekenhuis, ik had dit allemaal niet!! (¿Sofie¡ :o)
Maar dus: vele pillen, vitaminen en rust later voelde ik me fit genoeg om iets zots te doen...

En dus, op naar de Huani Potosi... een besneeuwde berg van 6088m hoog. Honderden toeristenbureaus slepen je mee naar de beklimming van de Potosi. En dus dachten wij, als die toeristen het kunnen, kunnen wij het als doorzomerde La Pazzers ook... ja amai...
Het begon met een busrit naar het Base Camp. Mega mooi gelegen in de buurt van een gletsjer. Na een middagmaal en het uitrollen van de slaapzakken wij op weg naar die gletjser om te oefenen. Met de sneeuwbotten aan, de ijzeren pinnen eronder, de drie broeken, 3 truien, jas, harnas, helm, hakbijl (ben vergeten hoe je dit allemaal noemt), 2 paar handschoenen, ... begonnen we te oefenen aan het ijslopen en -klimmen. Amai, niet te onderschatten!! Ook geoefend om een volledig verticale muur te beklimmen... Enkel met de voorste pinnen op je schoenen in het ijs en je bijl...
Dit alles bleek achteraf een leuk spelletje te zijn!!

De dag erna wouden we vertrekken naar het High Camp maar een serieuze sneeuwstorm verstoorde onze plannen. Dus na uren vertraging en met een volle maag vertrokken we voor een korte, gemakkelijke wandeling van 3h....zeiden de gidsen....
Uren later, met zeer weinig zuurstof in de aders en een oprispende middagmaal (het eten verteerd niet op die hoogte, net als dat je hersens uitzetten, je niet langer dan 2 uur kan slapen, ...) kwamen we (alle ja, vooral ik) op handen en voeten het High Camp binnenkruipen.
Het High Camp ligt op ongeveer 5130m. (Hoger dan de Mont Blanc!!) Op het moment dat ik daar toekwam dacht ik aan opgeven, maar een stuk chocolate en een dutje later voelde ik me kiplekker!!! Om middernacht werden we gewekt door de gidsen om te ontbijten en om 1h vertrokken we met de pillamp op de kop richting top. De vele verse sneeuw maakte het stappen er niet gemakkelijker op, net als het feit dat je per 2 en 1 gids vasthangt aan een touw en dus op hetzelfde slakkentempo moet (en niet anders kan) stappen. Veel rusten was er niet bij want door de koude (ik lag snachts in een slaapzak tot -15 C te rillen van de kou) bevroor je vanaf je langer dan 2 minuten stilstond. Maaaarrrrr.... het uitzicht als de zon opkwam rond 5h.... de adrenaline als je La Paz in de verte ziet, .... Het was het zwaarste wat ik ooit gedaan heb(dat zie je wel op de foto´s ;-), maar ook het mooiste (dit kunnen foto`s echt niet weergeven) ... En niet alleen voor mij, er waren jongens (of mannen) ouder en sterker dan mij die in slaap vielen bij de minste pauze, die overgaven, ... echt wel afzien tot op het bot... Door de vele verse sneeuw (we zullen het maar daarop steken) en daardoor het trage stappen zijn er maar 5 van de 17 mensen tot op de top geraakt. De gidsen vonden het niet verantwoord door te gaan want als de zon begint te schijnen (en amai, niet zomaar een beetje op die hoogte) en de sneeuw smelt wordt het afdalen zeer moeilijk en gevaarlijk. Dus 5700m en ik ben vreet content. Wie weet volgende keer tot de top!

Na dan een weekje werken, Spaanse les en vele etentjes met allerlei toffe mensen was het sinterklaasfeest bij de Nederlandse Ambassadeur. Ik was vergeten dat je soms wc-papier IN de wc mag gooien, dat er ook chice (en niet zomaar chice) huizen in La Paz stonden, dat er obers bestaan, ... een hele cultuurshock dus...
En wie moest zwarte piet spelen???? Raad maar als je naar de foto´s kijkt (ik herken mezelf zelfs niet...) Het was de max om te doen!!! Dansen met de kinderen, allerlei acrobatentruken nadoen... zalig...
En ik was de piet die op reis was geweest naar Salar de Uyuni (een mega zoutvlakte hier in Bolivia) dus ik had superzoute pepernoten gebakken en die aan de kinderen uitgedeeld. Die kindjes zijn allemaal veel te braaf en bang van de piet en sint, dus zei met een vies gezicht die pepernoot opeten!!!

Zondag waren het hier verkiezingen. Dat is niet zoals in België een gewone dag, alles verandert. Er mocht vanaf zaterdag middernacht geen verkeer meer zijn (om te zorgen dat de mensen niet op twee plaatsen gaan stemmen) en heel het weekend mocht geen alcohol verkocht worden. Het was met andere woorden een heerlijke zondag. De anders zo drukke en verkeersgevaarlijke stad was zoooo rustig, de kinderen konden eindelijk fietsen, voetballen op straat, ... En we hebben met de hele familie gebbq!! De vader van mijn gastgezin was zijn paspoort vergeten op zijn werk en aangezien er geen verkeer was moest hij met de fiets van zijn dochter de 26km naar El Alto (dat 400m hoger ligt dan La Paz) fietsen in de felle zon... afzien... En Evo Morales heeft gewonnen met meer dan 60%, en nu jij, Yves Leterme!!
En jaja, op zondag was ik 6 jaar samen met jonas, vandaar de prachtige bos bloemen op de foto, helemaal van Belgie ;-) Merci schatje!!!!!

Voor de rest zijn er wat migratieperikkelen in het land... er staat een vrijwilligster aan de grens met Peru, ze mag na een maandje reizen het land niet meer in... Dus ook bij ons begon het even te onweren, aangezien de meesten hier uiteindelijk wel hun vlucht naar huis weer moeten halen, maar dat zien we dan wel weer...

Que todo te vas bien en tot de volgende!!!!

xxxDikke knuffels, Gwenxxx

The real life

Na de eerste weken hier een beetje als een toerist te hebben rondgedoold is het echte leven nu begonnen. Ik volg nu nog 4h per week Spaanse les. Voor de rest werk ik op het project Corazon Inquieto. In het project worden kinderen opgevangen waarvan de ouders op de markt werken. Meestal zitten (vooral jonge) kinderen de hele dag (van 8h tot 20h) bij hun ouders op de markt. Oudere kinderen zitten alleen thuis of moeten voor hun jongere broertjes of zusjes zorgen.
Het project vangt 's ochtends de jonge kinderen (van 2 tot 6jaar) op en 's middags de kinderen van 6 tot 12jaar.
's Ochtends ben je vooral bezig al de knuffels in ontvangst te nemen ;-), hun tanden te poetsen (bijna alle kinderen hebben rotte zwarte tanden), hun eten geven, handen wassen, .... kleuren, spelen.... Er zijn meer dan 20 kinderen en 2 vaste begeleidsters.
's Middags helpen we bij hun huiswerk en ben ik als chinese vrijwilligster uitgeroepen tot lerares Engels... Ik heb hier ook weer leren staartdelen, ...
Het werk is zeer leuk en de kinderen zijn super lief, maar het is niet te onderschatten hoeveel energie het kost, vooral 's middags... De kinderen leren niet echt om zich met woorden te verdedigen, maar eerder met hun vuisten... Dit is ook niet echt onlogisch aangezien de kinderen thuis ook met de vuist gestraft worden, blijkbaar ook in mijn gastgezin :(

Vorig weekend ben ik met Suzanne en Joost, 2 Nederlandse vrijwilligers, 3 dagen richting Santa Cruz gevlogen. De rit naar Santa Cruz was op zich al een heel avontuur!!! Het begon met een helse rit in een minibusje naar het vliegveld, waarbij Suzanne en ik het bijna in ons broek deden... Vervolgens wou ik op het vliegtuig op men plaats gaan zitten, maar daar zat al iemand. Ik dacht, ok, dan zet ik me ergens anders. Dit tegen de zin van de stewardessen die meegingen naar men plaats en de boardingpass van mij en de vrouw die op men plaats zat vroeg. Vervolgens vroeg ze wie Van Dale was. Ik zei: "ik". En die vrouw: "neen, ik". Gelukkig was er maar een van ons twee die gwen noemde. Ze hadden bij het inchecken die (belgische) vrouw haar passpoort blijkbaar niet goed bekeken (haar naam was anders geschreven dan de mijne) en haar op mijn naam ingecheckt... En mij dan maar nog eens ingecheckt...
Bij onze taxirit van het vliegveld naar de stad viel vervolgens onze chauffeur constant in slaap. Hij reed wonder boven wonder zeer goed, maar we moesten hem wakkerbabbelen...

De eerste nacht sliepen we in Santa Cruz, maar daar is eigenlijk niet bijzonder veel te zien, dus de volgende dag namen we een gedeelde taxi naar Samaipata. Deze rit duurt normaal gezien 2h30, maar aangezien de auto water lekten en dus constant oververhit geraakte (we stegen 1000m) deden we er 4h over... Reizen in Bolivia is dus altijd 1 groot avontuur!!!

Samaipata is een super gezellig klein dorpje waar 27 nationaliteiten wonen en dat naast een nationaal park ligt. We sliepen op een domein van een Nederlands koppel dat kamers en huisjes verhuurt, een biologische groententuin heeft en als gevolg een heeeeeeeerlijk restaurantje, paarden, hangmatten, ..... Als we geen vlucht terug geboekt hadden, waren we daar nu nog!!!
De dag na onze aankomst hadden we een gids geboekt voor een wandeling in het nationaal
park. Die man had daar de eerste 25 jaar van zen leven gewoond en is ongeveer de enige die echt de weg kent daar. Met de manchette in de hand maakten we een prachtige wandeling!!!! Hij heeft wat dieper in het park een campement waar hij in het droogseizoen toeristen naartoe neemt. Van daaruit kan je wandelingen dieper in het park maken, en heb je iets meer kans de puma's, beren,.... tegen te komen. (Jonas?!?!) Spijtig genoeg zitten hier super veel bijtende insecten... Mijn benen staan vol jeukende pukkels... De gids vond het een leuk spelletje de dazen uit de lucht te plukken en een stokje in hun kont te steken. Vervolgens vlogen de dazen weg met een stok in hun kont, en die gids maar lachen...

Vele groetjes en tot de volgende!!!!!

Coroico

Coroico was ongelofelijk!!!! De busrit van 3h over iets meer dan 100km voorspelde al veel.... Vroeger moest al het vervoer over een ongeasfalteerde weg gaan die de breedte had van een vrachtwagen. Deze weg noemde dan ook niet voor niets de Death-road!! Er is 20 jaar gewerkt aan een nieuwe geasfalteerde weg met 2 rijstroken. Het eerste deel is de vernieuwde oude weg. Het aantal kruisjes dat daar staat is niet te tellen...
Eerst stijg je tot meer dan 4000m om dan meer dan 2000m te dalen naar de Yungas. Heb het uitzicht iets of wat proberen vastleggen op foto maar tis natuurlijk maar een fractie... In Coroico voel je je al een beetje in de jungle. Eindelijk weer bomen, planten, vogels en (spijtig genoeg) insecten (ik sta vol beten!!) gezien en gevoeld.
Ben samen met het Myriam en Tom ( het Belgische koppel) en men gastmoeder en-broertje gegaan. Mijn gastgezin heeft daar een piepklein huisje met een ongelofelijk piepend bed. De eerste nacht dan ook geen oog dicht gedaan, om ´s ochtends te ontdekken dat het gewoon een vijsje was dat los zat...
Armando speelde met veel plezier gids en liet ons de kerk op de berg zien, net als het zwembad...
De tweede dag vol moed aan een wandeling naar een riviertje begonnen. Het was wel net iets verder en zwaarder dan gedacht, maar de duik deed nog zoveel deugd!!!!
En maandag was het dan groot feest in Coroico!!! Ongelofelijk!!! De hele nacht werd door allerlei verschillende fanfares een deundje gespeeld (de slavendans). Elke fanfare werd gevolgd door een groep verkleedde mensen die een bepaald dansje deden. In het begin vol goede moed, daarna kletsnat door de regen, later strontzat door het bier... Het deundje werd voor ons, nuchtere belgen, ongelofelijk saai en irritant, maar het bracht de dansers gelijk in een trance. De volgende middag waren ze nog bezig!! En velen hadden nog geen oog dicht gedaan of lagen op straat te slapen ... stinken ... weer eens een hele ervaring ...

De eerste regen

Hey hey,

De eerste echte regen sinds mijn aankomst is gearriveerd. Na twee weken van felle zon doet het ook eens deugd wat meer friste te hebben. Ook de geur van de stad is ineens helemaal anders, net als de sfeer op straat... En het is eens een goede reden om achter de pc te kruipen...

Ik ben ondertussen al helemaal deel geworden van de familie! Mijn Spaans is dan ook al op een niveau dat ik een gesprek kan voeren zonder om de 2 woorden mijn woordenboek erbij te halen. Ik krijg dan ook 3 uur per dag les samen met een ander meisje. We kunnen zelf wat bepalen wat we zien en proberen zoveel mogelijk conversaties te voeren om onze woordenschat uit te breiden. De lessen zijn steeds van 9 tot 12h 's ochtends. Dus zo hebben we een hele middag en avond vrij!

Twee dagen na mij is een Belgisch-Frans koppel aangekomen waar ik heel goed mee overeen kom!! Er is hier ook nog een Nederlands koppel en een Nederlands meisje. Hen zie ik wat minder omdat ze al werken op de projecten en geen of minder les volgen, maar ze zijn ook super tof!
Met het Belgische koppel ben ik zondag naar El Alto gegaan. Dat is een buitenwijk die ondertussen een stad op zich geworden is (1miljoen inwoners). Het wordt ook wel eens de hoofdstad van de Aymara (inheemse bevolking) genoemd. Er is daar telkens op zondag een mega grote markt waar ze eten, kleren, auto's, dieren... verkopen. Voelde me daar net iets minder veilig dan in La Paz (ziet er ook een beetje een oorlogsgebied uit met veel vuilnis, half afgewerkte of ingestorte huizen...) en het is daar ook 400m hoger, dus de sorocho (hoogteziekte) kwam me weer een bezoekje brengen, net als de super felle zon ( is gevaarlijk want het lijkt warmer dan het is, dus je kan een zonneslag en een verkoudheid terzelfdertijd oplopen...).

Woensdag mijn eerste les salsa gehad van een 100% salsa-kerel: zijn houding, kleding ... Twas fantastisch!!! Deze avond ga ik eens de plaatselijke sport uitproberen. Wally is een combinatie tussen volleybal in een squashlokaal... ben benieuwd... Ook het uitgaansleven ga ik vanavond eens uitproberen...

Morgen vertrek ik voor 4 dagen naar Coroico. Dat is een super relax stadje op +/- 1500m ( dus 2000m lager dan hier) met een heel ander klimaat en vegetatie dan hier. Dinsdag is daar de plaatselijke feestdag, dus ik zal mijn eerste 2 salsapasjes al kunnen uitproberen...

Met andere woorden: het is heerlijk eens helemaal een ander leven te hebben en allerlei nieuwe dingen te doen en te zien. Het uitzicht op de bergen is hier ook zo fantastisch dat het ongelofelijk begint te kriebelen om allerlei uitstappen te beginnen doen... en natuurlijk om aan de 3 maand trekken met jonas te beginnen.... Maar eerst het vrijwilligerswerk, wat ook iets helemaal nieuws, interessant en leerrijk zal worden...

Hoop dat het ook met jullie goed gaat!!! Ben altijd blij iets te horen over het koude België... ;-)

Hasta luego,
Gwen

Arrivado

Na een lange en zenuwslopende vlucht ben ik bij een super lieve en toffe familie beland in La Paz. Het is een koppel met nog twee thuiswonende kinderen: de dochter is 18 en gaat net naar de unif, de zoon is elf en super sociaal. Mijn spaans is op die paar dagen dat ik hier ben al ongelofelijk vooruit gegaan!!! De familie spreekt bijna uitsluitend spaans dus er zit niet anders op dan met handen en voeten en een woordenboek erbij al hun vragen te beantwoorden.

La Paz ligt op bijna 4000m hoog, met de nodige gevolgen: de eerste 2 dagen heb ik meer geslapen dan iets anders. Enkel een trap oplopen is zo vermoeiend dat je erna moet rusten, eten krijg je met moeite binnen en nadenken (rekenen!) is onmogelijk!!

Maar gelukkig gaat dit na een paar dagen over en kan ik nu de stad beginnen verkennen!!

Alles is hier spotgoedkoop!! Er rijden amper personenauto´s rond maar vooral taxis en minibusjes die je helemaal overhoop schudden maar waarmee je voor 0,15€ aan de andere kant van de stad geraakt. Gaan lunchen kost ongeveer 4€ (als je een deftig restaurant wil)...

Vandaag heb ik mijn eerste les spaans gehad. Normaal begin ik pas volgende maand aan men project, maar de meeste vrijwilligers beginnen vroeger: vanaf het moment dat je spaans voldoende is om met de kinderen om te gaan. Dus ik hoop me binnen 2 weken al wat nuttig te maken.

Voor de rest zijn hier zoveel nieuwe indrukken dat ik ze onmogelijk allemaal kan beschrijven: heerlijke verse groenten en fruit, veel kussende koppeltjes, markten waar ik de helft niet van ken...

La Paz is zo anders, overweldigend en enorm dat je het poco a poco in je hart sluit (en je longen :(