Most dangerous road...

Na veel getwijfel en uitstel heb ik dan toch de oude weg naar Coroico afgefietst. Die weg is enkele jaren geleden uitgeroepen tot ´´the most dangerous road in the world`´ door ... (weet het niet meer, maar iets officieels). Dit omdat de weg 1 auto breed is en de afgrond ernaast honderden, zoniet duizenden meters diep. Ook door regenval en de bijkomende grondverplaatsingen is die weg niet echt betrouwbaar, het is dan ook zand met stenen, alles behalve asfalt. Aangezien er zoveel auto's en bussen de afgrond indoken hebben verschillende internationale instanties geld gegeven om een nieuwe weg aan te leggen. Die nieuwe weg is 2 auto´s breed en met asfalt, allee ja, op de meeste plaatsen want door weer de grondverplaatsingen is het niet eeuwigdurend. Ze hebben 20 jaar aan die nieuwe weg gewerkt en schatten dat hij binnen 20 jaar niets meer waard is...

Maar dus, helm, fluopakje en veel andere bescherming aan en super veel uitleg over hoe je moet fietsen en waar de gevaarlijke bochten zijn en dan van 4700m hoogte fietsen, of liever remmen, naar 1200m over een afstand van 65km!!!!!!! Stel je voor!!! In het begin bijna in men broek gedaan... Je moet die fiets ook goed leren kennen, aangezien het fietsen zijn met zeer veel vering en versnellingen, en de weg een beetje aanvoelen, net als jezelf leren vertrouwen... Maar na de eerste verkrampte uurtjes is het ongelofelijk fantastisch!!! Aangezien we van de hoge altiplanos de amazone induiken komen de geuren, de warmte, de bomen en beestjes je allemaal tegemoet.... een ongelofelijke ervaring!!!! Op het laagste punt kwamen we toe in een dieren-rescue-plaats (sorry door al die talen kan ik niet goed meer uit men woorden). In enkel geval, tis een plaats waar verwaarloosde of gewonde dieren (vooral aapjes) worden opgevangen en verzorgd. Daar kregen we een heerlijke lunch en mochten we in het zwembad plonsen (zeer raar om op enkele uren van de winderige en koude hoogte in de zweterige en heerlijke yungas (voor-amazone) te zitten...) Nadien kregen de aapjes de kans ons armbanden (allee ja, de mijne) op te eten en aan ons haren te treken. Heerlijke plaats met veel vrijwilligers en prachtige omgeving!!!

En dan, mijn laatste werkdag gehad met de uberschattige kindjes, mijn examen spaans gemaakt (76%!!!), genoten van de vakantie en lekker aan christmas-shopping gedaan (de eerste keer in mijn leven!!).
Kerstmis is hier ook behoorlijk anders dan in België.... Op de 24ste maakten we het typische kerstgerecht: picana. Dat is een soort super stoofpot. Er zit in: kip, koe, lam, aardappelen, choclo (een witte zeer vlezige maïs), gedroogde aardappel (dat is iets typisch van hier om de aardappel langer te bewaren, je hebt witte en zwarte en het smaakt zeeeeeer bizar en naar alles behalve aardappel), een beetje groentjes en een lekker sausje. Dan wordt de kerststal opgezet: maria en jozef waren aanwezig (de koning waren zoek) en het kindje jezus werd om middernacht erbij gezet. Het is hier blijkbaar ook de gewoonte dat ze elk jaar een speelgoedje kopen voor het kindje. Dus de kerststal was groter dan 1m2 met allerlei onnozele speeltjes erbij: autotjes, de simpsons, beestjes, ... Om 24h wordt gebeden rond de kerststal (ik stond erbij en keek ernaar ;) en wordt er normaal gezien ook gegeten. Maar aangezien dat we op hora boliviana begonnen koken was het maar klaar om 2h ´s nachts... Doodmoe eten en dan het bed in.
Op kerstdag zelf wordt voor de lunch nogmaals hetzelfde gegeten. Er waren dan nog wat mensen op bezoek en ik ben het stilletjes afgedropen om even met een vriendin uit de kerstsfeer in de cafeesfeer te zitten. Toen ik enkele uren later thuiskwam lag een bezoeker te pitten op zen stoel, anderen zaten te zingen en gitaar te spelen met veeeeelllleee flessen drank op tafel...

Maar, mijn tijd hier in La Paz zit er bijna op.... Nog enkele daagjes, een spetterend nieuwjaarsfeest en dan richting Santiago. Heb besloten het met de bus te doen, en er dus vier dagen over te doen zonder idee wanneer ik mijn bussen heb aangezien je hier niet kan reserveren... Lekker spannend dus!!!! Op 6 januari komt jonas toe in Santiago, en vanaf dan is het wij en niet meer ik.... JOEPIE....

!!!!!!!!!!!Geniet van jullie feestdagen en maak er een fantastisch 2010 van!!!!!!!!!!!