Twee weken om nooit te vergeten...

Beste menschen,

Waar moeten we beginnen?!... Het noorden van Argentinië was ongelofelijk prachtig!! Een klein dorpje gelegen aan een zeven-kleuren-berg waar we wat te lang bleven plakken door wc-probleempjes. Vervolgens even snel-snel een dag een stadje willen bezoeken met alle gevolgen van dien (snel reizen kúnnen we gewoonweg niet)... Eerst een heerlijke wandeling, deze keer mét gids, naar prachtige grotten met een nog prachtiger uitzicht over de Quebrada Huamahuaco (werelderfgoed en niet voor niets!!!!). Na deze zeer vermoeiende vier uur durende, 8km lange wandeling wouden we een frisse pint gaan drinken. De eigenaar van het restaurant begon op een saxofoon en panfluiten te spelen met als gevolg een gesprekje over muziek. Toen hij doorhad dat Jonas geluidsingineur was bood hij ons een kamer aan en een opname voor de volgende dag. Gevolg: vier nachten gratis blijven plakken met veel muziek en heerlijk eten, goede geluidsopname (bravo Jonas), gezelligheid tot een gat in de nacht met een toffe Brusselaar en de eigenaar, en Arne en Ruth die ons weer eens inhaalden...
De eigenaar en tevens muzikant had 25 jaar in Parijs gewoond en was verzot op de Belgische (nu het land nog bestaat moet ik het wel eens vermelden ;) mosselen met friet. Ik met mijn grote mond: "als je aan mosselen geraakt maken wij ze klaar". Een telefoontje naar een taxi en vier uur later(middernacht) kwamen de gevraagde 4kg (toch ok voor 6 mensen?) aan. Wat bleek: 4kg diepgevroren mosselen zonder schelp. De vrouwen uit de keuken keken wat raar op van drie belgen met een grote zak mosselen in hun hand en vragende blikken "wat doen we ermee"? Uiteindelijk nog een lekkere mosselbrei gemaakt, frieten in een frituur op gas(!) waar het frietvet overliep .... Onze stempel plakt nog steeds op de 3 kg mosselen in hun diepvries (empanadas met mosselen, waarom niet?!).

Om de snelheid in het reizen toch iets te verhogen hebben we de volgende dag met zen vieren de slepende tocht naar Bolivia gemaakt. Buiten enkele kleine Zuid-Amerikaanse, of misschien toch eerder Boliviaanse, probleempjes zijn we wonderbaarlijk goed in Bolivia geraakt. (ik kreeg grappig genoeg 88 dagen ipv 90 omdat ik pas 2 januari uit het land ging :/

De hoogte in Bolivia zorgde voor hilarische slappelach over de simpelste kleinigheden...
Vanuit Tupiza boekten we een toer (niet bij ons hostel, wat niet echt in goede aarde viel, bijna buitengegooid?!) via prachtige "vanalles" tot aan hét Salar de Uyuni (=1/2 van België, oppervlaktegewijs dan). De dag voor het vertrekken informeerde de toerorganisatie ons dat er een klein probleempje was... de dorpjes rond het salar hebben nog steeds geen elektriek en hadden alle wegen naar hét salar geblokkeerd. Aangezien de toer toch niet zó goedkoop is en het salar hét hoogtepunt stonden wij er natuurlijk op dat we er gingen geraken. De vrouw van de organisatie wou de toer afblazen wegens té gevaarlijk (hoorden we achteraf) maar haar man, en tevens gids, dacht er anders over. Dus de volgende dag met 2 auto's, een gestresseerde gids/chauffeur en een fantastische kokkin/vriendin vertrokken we.
Na wat hoogteziekteprobleempjes: voor de ene op de wc, de andere in het hoofd (amai tis gelijk dat je ogen er uit worden geduwd: blijkbaar heb ik toch veel hersenen ;o) (coca bladen zijn trouwens een geschenk uit de hemel!!! maar zéker geen drugs!!) overwon de prachtige natuur alle andere zorgen. Vele uren in de 4*4 maar prachtige omgeving, zalige mensen, veel ironische spaanse grapjes en weer eens veel israëliers...

De avond voor we de wegblokkades doorgingen kregen we op onze donder van de gids. Wij stelden ons vragen bij de veiligheid van de auto, die water lekte, en ook over de algemene veiligheid. Volgens de gids was het onze negatieve ingesteldheid die de auto deed stilvallen en het was dus allemaal onze schuld. Dus zijn we vanaf toen enkel positieve dingen beginnen zeggen (absoluut niet dat we negatief waren maar de mensen zijn hier zeeeeer bijgelovig/gevoelig).
Die nacht heeft onze gids bijna niets geslapen en liep hij stijf van de zenuwen. We begonnen richting wegblokkades te rijden met af en toe een pauze om met de verrekijker een berg op te klimmen en te zoeken naar mensen. Op een bepaald moment zagen we twee mensen zitten, de
gids maakte direct omkeer en de auto van een andere organisatie "vloog" gewoon weg. Onze tweede auto en gids waren iets rustiger en zagen dat het twee toeristen waren met de fiets, dus off we go again. Iedereen een kant om te kijken, wij zeiden "als het te gevaarlijk is
gaan we gewoon terug" maar daar luisterde hij niet naar...
Uiteindelijk hadden we oere-change en waren ze net aan het overleggen met de overheid dus zijn we kunnen doorrijden maar pas echt achteraf kregen we te horen dat het eigenlijk niet zo een slimme zet was. De dag ervoor waren van verschillende auto's de ruiten ingegooid...
Maar einde goed al goed, we hebben er een super ervaring aan overgehouden en zijn nooit zo blij geweest een zoutvlakte te zien (niet dat we er al ooit een gezien hadden)!!!
Het lesje van de week: "con confianza y positivismo todo será posible!!!"

In Uyuni zelf is niet veel te beleven, dus direct (hora bolivia natuurlijk) een bus naar Potosi gepakt. Na de Argentijnse bussen weer eens een héle ervaring om 7h lang met je knieën in je nek te zitten!!
Potosi was ooit één van de meest bevolkte steden ter wereld. De Spanjaarden haalden hier zodanig veel zilver uit de bergen dat ze er een brug mee naar Europa hadden kunnen bouwen en nog over zouden gehad hebben. Er zijn toen in 300 jaar 8 miljoen mensen gestorven door de verschrikkelijke werkomstandigheden. De mijnen bestaan nog steeds, ook al is het meeste zilver verdwenen. En natuurlijk bestaan er dan ook organisaties die je ermee naartoe nemen. En zoals de flyer zei: " 't is niet voor woessies!!"
De werkomstandigheden van die mensen zijn niet te omschrijven. Met hamer en bijtel hakken ze gaten in de muur waarin ze dynamiet steken (die je voor 2 euro op straat koopt!?*#).
Ze trekken en duwen daar met 4 man een kar van 2 ton voort, ze dragen de stenen op hun rug en kruipen zo naar buiten... Wij bestierven het al bijna van ademnood door er gewoon te zijn, te kruipen, te stappen, .. Die mannen die daar werkten zagen er half dood uit, kauwend op coca (zoals de gids zei, er is daar binnen geen Mc Donald) en half gedrogeerd van het weinige eten, het gebrek aan zuurstof en het jarenlange afzien. Iedereen die daar werkt krijgt na 10 a 15 jaar zwarte longen of longkanker, de levensduur is maximum 45 jaar, gemiddeld 45 doden per jaar, sommigen beginnen daar te werken op hun 11 jaar... nog echte koloniale toestanden!!!
We voelden ons van tijd idiote toeristen, maar de mijnwerkers zijn er eigenlijk zeer blij mee. Tien procent van hetgeeen wij betaalden ging naar hun, onze gids had zich kunnen opwerken van mijnwerker naar gids (maar zijn longen waren al kapot: bloed ophoesten) en toeristen
nemen als cadeau frisdrank en dynamiet mee, waar die mensen super content mee zijn. Dus toerisme kan toch nog iets of wat zijn steentje bijdragen ...

En dan hebben we nóg iets te vertellen... Eind juni komen we terug!
We doen nu nog Bolivia grondig en een stukje van Peru en dan komen we naar belgenland (als het nog bestaat tenminste). We zouden tegen de 21/22 juni dus terug zijn.
Couleur cafe is de 25/26/27 dus dan moeten jullie ons weer drie dagen missen, of mee gaan feesten ?!?!?!?!?!?!
We moeten ons hoofd er nog wat naar zetten en beseffen dat we al heeeeel wat gezien en beleefd hebben en nog gaan doen in de komende 2 maanden, en de rest is voor een volgend reisje...

Greeeeeeeeeeeeeeeeeeeeettttzzzzzzzzzzzzzzzzz.....
JenG