Coroico

Coroico was ongelofelijk!!!! De busrit van 3h over iets meer dan 100km voorspelde al veel.... Vroeger moest al het vervoer over een ongeasfalteerde weg gaan die de breedte had van een vrachtwagen. Deze weg noemde dan ook niet voor niets de Death-road!! Er is 20 jaar gewerkt aan een nieuwe geasfalteerde weg met 2 rijstroken. Het eerste deel is de vernieuwde oude weg. Het aantal kruisjes dat daar staat is niet te tellen...
Eerst stijg je tot meer dan 4000m om dan meer dan 2000m te dalen naar de Yungas. Heb het uitzicht iets of wat proberen vastleggen op foto maar tis natuurlijk maar een fractie... In Coroico voel je je al een beetje in de jungle. Eindelijk weer bomen, planten, vogels en (spijtig genoeg) insecten (ik sta vol beten!!) gezien en gevoeld.
Ben samen met het Myriam en Tom ( het Belgische koppel) en men gastmoeder en-broertje gegaan. Mijn gastgezin heeft daar een piepklein huisje met een ongelofelijk piepend bed. De eerste nacht dan ook geen oog dicht gedaan, om ´s ochtends te ontdekken dat het gewoon een vijsje was dat los zat...
Armando speelde met veel plezier gids en liet ons de kerk op de berg zien, net als het zwembad...
De tweede dag vol moed aan een wandeling naar een riviertje begonnen. Het was wel net iets verder en zwaarder dan gedacht, maar de duik deed nog zoveel deugd!!!!
En maandag was het dan groot feest in Coroico!!! Ongelofelijk!!! De hele nacht werd door allerlei verschillende fanfares een deundje gespeeld (de slavendans). Elke fanfare werd gevolgd door een groep verkleedde mensen die een bepaald dansje deden. In het begin vol goede moed, daarna kletsnat door de regen, later strontzat door het bier... Het deundje werd voor ons, nuchtere belgen, ongelofelijk saai en irritant, maar het bracht de dansers gelijk in een trance. De volgende middag waren ze nog bezig!! En velen hadden nog geen oog dicht gedaan of lagen op straat te slapen ... stinken ... weer eens een hele ervaring ...